Gelukkig remt de chauffeur van de bus op tijd en in een slakkengang rijden we de donkere tunnelmond in. De vrachtwagen staat nu bijna stil. Vanuit mijn positie lijkt het op de bovenkant van de oplegger slechts een centimeter lager is dan het tunnelplafond.

Uit het nummerbord van de vrachtwagen maak ik op dat de chauffeur uit Bulgarije komt. Kleine kans dat hij al die onrustbarende verhalen in onze krant heeft gelezen over de belabberde conditie van de tunnel. Ik wel! En ik begin me met de seconde onprettiger te voelen.

De Bulgaarse sukkel inhalen is geen optie, want links zoeven de auto's in grote vaart voorbij. Langzaam maar zeker begint de chauffeur meer vaart te maken en na enkele benauwde minuten komt er letterlijk licht aan het eind van de tunnel.

's Avonds zie ik op tv vertegenwoordigers van gemeente en Rijkswaterstaat reageren op onze publicaties. In 'gaat-u maar-rustig-slapen'-koor verklaren ze dat de Velsertunnel gewoon veilig is. Nu maar hopen dat ze geen last hebben van tunnelvisie.