Juwelierspaar Rob en Ineke Suijkerbuijk neemt afscheid van klokkies en sieraden
Foto: Toussaint Kluiters
Talloze horloges zijn er door hun handen gegaan. Kapotte én gloednieuwe, zelf ontworpen klokkies. Maar ook: enorm veel sieraden. Waaronder ringen van onschatbare emotionele waarde en erespelden voor de lokale reddingsbrigade en de IJmuider Harmonie. Ambachtelijk liefdevol hebben de IJmuidenaren Rob en Ineke Suijkerbuijk zich over bezittingen van plaatsgenoten en anderen ontfermd. Maar na 37 jaar stoppen ze ermee.
Met een receptie vieren de Suijkerbuijks zaterdag hun afscheid van Robin Juweliers, de zaak die zij aan de Planetenweg hebben gerund. Dat Rob als horlogereparateur en -ontwerper zijn brood zou gaan verdienen, was eigenlijk al vrij snel na zijn geboorte duidelijk. ,,Mijn vader, overleden toen ik zes jaar oud was, had een vriend die het vak uitoefende. Tegen m’n moeder had pa gezegd dat zij ervoor moest zorgen dat ik horlogemaker zou worden. Hij vond dat blijkbaar een goed beroep voor me.’’
Niet aan de Planetenweg, maar in hun voormalige woning aan de Spilbergenstraat begonnen de Suijkerbuijks hun familiebedrijf. Waarin later ook dochter Winnie kwam te werken. Rob: ,,Voordat wij ons pand aan de Planetenweg betrokken, hebben we ook nog in een ruimte aan de Celsiusstraat gezeten. Het ging om twee garages, die waren verbouwd tot een winkel. Ik heb mij vooral beziggehouden met het repareren van horloges. Maar ik ontwierp ook uurwerken. Zoals een partij van zo’n honderd horloges voor een bekende kunstenaar uit Amsterdam. Extreme modellen wilde hij hebben’’, herinnert Rob zich glimlachend.
De Suijkerbuijks koesteren flink wat professioneel prettige herinneringen - bijvoorbeeld aan die ene, kapotte antieke broche die Rob uiteindelijk toch weer heel bij de eigenares wist terug te bezorgen. Maar de ongewenste ontmoeting met de drie overvallers die hun winkel in maart 2009 binnendrongen, staat bij hen ook in het geheugen gegrift. Ineke: ,,Toen die jongens binnenkwamen, dacht ik eerst dat ze een geintje maakten. Maar ik kreeg een mes op mijn keel en werd vastgebonden, net als mijn dochter Winnie, een klant en een voorbijganger. Sinds die dag ben ik angstig. We deden daarom altijd de deur van de winkel op slot, ook als wij open waren.’’ Rob vult aan: ,,Het leven gaat niet altijd over rozen.’’ De overvallers lopen nog ongestraft rond. Maar De Suijkerbuijks schudden de narigheid uit ’t verleden van zich af. Genoeg daarover.
Terwijl zij zich al zichtbaar verheugen op alle extra uren die ze straks aan hun hobby’s kunnen besteden, maken Rob en Ineke zich op voor een swingend afscheidsfeestje.