Hoeveel gemakkelijker is het niet om het hier over lichtvoetige dingen te hebben. Maar daarmee zou ik het taboe om over zelfmoord te spreken in stand houden.

En dat is juist niet de bedoeling van de landelijke campagne die volgende week aftrapt met de website 113 zelfmoordpreventie. Tranen schieten in mijn ogen als ik het filmpje van vriend Henk bekijk die zijn verhaal deelt op 113.

,,Mensen met depressie zijn enorme krachtpatsers, bikkels. Het is zo zonde dat mensen zelfmoord plegen, verschrikkelijk zonde”, vertelt Henk. Hij is zo’n krachtpatser, zo’n superbikkel.

Met zijn lengte van meer dan twee meter, altijd aanwezige lach op het gezicht en stralende verschijning, zie je niet dat hij een grote strijd moet leveren.

Als journalist - nota bene kunstenaar van het geschreven woord - heb ik moeite de juiste woorden te vinden om hem een hart onder de riem te steken op momenten dat hij zich even minder bikkel voelt.

In welke woorden laat je iemand weten waarom hij er als mooi mens mag - nee, móét zijn - en dat nooit mag vergeten? Ook als de lucht donkerblauw, bijna zwart kleurt? Door óók een bikkel te zijn denk ik. Zelfmoord mag- nee moet- besproken worden.