Wat goed werkt, is dat er veel interactie is met de kinderen. Bij vrijwel iedere anekdote laat ze materiaal zien dat in de klas mag worden doorgegeven. Bonnenboekjes, postzegels met het beeld van Adolf Hitler erop, persoonsbewijzen, de leerlingen kunnen het allemaal in hun handen houden.

Rotmof

En er is veel gelegenheid tot vragen. Wanneer Wil vertelt over speelkameraadje Tom die een Duitser voor 'rotmof' uitschold en daarna zo in elkaar geslagen werd dat hij nooit meer goed kon lopen, gaan de vingers omhoog.

,,Of Tom ooit nog mee kon spelen'', wil een meisje weten. ,,Nee, hij schaamde zich voor zijn trekkende been'', is het antwoord. De kinderen luisteren geboeid. Weeber speelt erop in door de kinderen voor te houden dat zij wel vrijheid van meningsuiting hebben en hoeveel die vrijheid wel niet waard is.

De bejaarde vrouw strooit met anekdotes vanuit haar Haarlemse oorlogsperiode. Over de liquidatie van een NSB'er en hoe kort daarop tien willekeurig opgepakte mannen als straf standrechtelijk voor de kerk werden geëxecuteerd. Of over hoe zij zelf verzetskrantjes rondbracht met haar poppenwagen. Over het tarwe malen met een koffiemolen en de noodkacheltjes. ,,Bent u weleens bang geweest mevrouw?'', wil een jongen weten. Dat blijkt niet zo te zijn. ,,Nee, misschien stap je daar als kind overheen.''

Dankbrief

Lerares Susanna Meerkerk vraagt de kinderen na afloop een dankbrief voor mevrouw Weeber te maken. Daarin moeten ze aangeven wat in de spreekbeurt de meeste indruk heeft gemaakt. Onmiddellijk wordt er hardop nagedacht. Want over één ding is iedereen het eens: de oude dame heeft spannende dingen genoeg verteld.