Over mevrouw Dekker was tot voor kort maar weinig bekend. Verhalen, anekdotes en fabels deden de ronde over deze mysterieuze vrouw, maar wat waar is en wat niet was onbekend. Zelfs haar voornaam is een raadsel. In juni deed de schouwburg daarom een oproep. Wie meer weet over de oprichtster van het REX-Theater wordt verzocht een reactie te sturen. Met resultaat, anekdotes over mevrouw Dekker, herinneringen aan de oude bioscoop en haar volledige naam komen binnen. De nu iets minder mysterieuze dame blijkt Hendrika Noorduijn-Dekker te heten. Ze werd in 1888 geboren in Amsterdam.

Streng

Uit de reacties blijkt dat mevrouw Dekker niet altijd een prettige vrouw was. Ze wordt herinnerd als streng en kordaat. Maar dat is niet de herinnering van Gees Klinkenberg-Veldman (1929). Volgens haar was mevrouw Dekker-Noorduijn een bijzondere vrouw die voor niets of niemand bang was. Ze zag er uit als een doodsimpel mens, niet zo chic als op de foto op deze pagina. Voor de familie van Klinkenberg-Veldman, die een groentewinkel hadden, was de eigenaresse van REX goed. Toen ze jong was, bracht Klinkenberg-Veldman de boodschappen naar REX. ,,Mevrouw Dekker wilde niet in de rij staan. Als dank mocht ik op zondagmiddag geregeld een film komen kijken. Ik mocht dan op het balkonnetje zitten. In de oorlog zat de zaal vol met Duitsers en anderen die naar Shirly Temple kwamen kijken. Voor die Duitsers was zij ook maar niks bang. Als zij teveel herrie maakten, ging het zaallicht aan en moesten ze de zaal verlaten.’’

Luxe

Arie Vandersteen (1936) kwam vroeger regelmatig in de bioscoop en herinnert mevrouw Dekker als een strikte dame. ,,Het REX-Theater was een ongekende luxe voor die tijd. De bioscoop was niet zo gek veel anders dan het theater nu met die balkons en trappen aan weerszijden. Vroeger draaiden er goede films. Welke weet ik niet meer precies, wel herinner ik mij dat er Italiaanse films met goede acteurs te zien waren. Mevrouw Dekker was heel strikt. Wij waren toen opgeschoten jongens die herrie maakten. Dan kwam Opoe Rex en deed ze het licht aan en sprak ons toe. Daarna ging de film verder en was het doodstil, want anders werd je er zo uitgezet. We waren wel bang van haar, ze had uitstraling. Het was een statige dame, een grande dame.’’

Verbouwen

In 1950 geeft mevrouw Dekker opdracht om haar bioscoop te verbouwen tot een volwaardige schouwburg. Dertien jaar later koopt de gemeente Velsen het oude filmpaleis. Een jaar later wordt het geopend als Stadsschouwburg Velsen. In 1988 is er flink verbouwd en ook dit jaar wordt er vernieuwd in het theater. Met een fris tapijt, een zee van nieuwe blauwe stoelen en een likje verf begint het gebouw aan de viering van het jubileum.