Dit jaar gaf Vetter, voor het eerst sinds 2015, weer eens toe aan de drang om zich ook in de winterperiode met de internationale top te meten. Haar gevoel zei dat ze klaar was voor de fysieke slijtageslag. Die gedachte bleek zelfbedrog.

Hoewel ze ’s middags na drie onderdelen nog ontspannen de catacomben opzocht om zich voor de tweede wedstrijdserie te prepareren, sloeg al snel de twijfel toe. Haar rechtervoet werd stijf en die stramheid verdween in de daaropvolgende uren niet.

Voor coach en vader Ronald was het zonneklaar: afbreken die pentatlon, adviseerde hij. Maar zijn pupil en dochterlief, op dat moment de nummer vier in de tussenstand, luisterde niet – de emotie won het van de ratio.

Totdat ze ’s avonds merkte dat bij de afzet voor het verspringen de pijn een niet te negeren signaal was. Vetter kwam toen tot inkeer en staakte de strijd alsnog.

Het greep haar aan, de ongewilde opgave. ,,Ik was in vorm, had er zin in’’, zei ze met tranen in haar ogen. ,,Maar het is zoals het is. Het was niet verstandig om het risico te nemen, met het oog op het buitenseizoen. ’Götzis’ (het jaarlijkse prestigieuze meerkampfestival in Oostenrijk, red.) en het WK zijn te belangrijk om het erop te wagen. Want anders ben ik misschien veroordeeld tot een maandenlang herstel, en dat is het niet waard.’’

Vetter is verslingerd aan de zevenkamp, en geef haar eens ongelijk. Op de heptatlon veroverde ze immers de Europese titel in Amsterdam in 2016 en was ze een jaar later de nummer drie van het WK in Londen. Die uithalen veranderden haar status: van eeuwig talent transformeerde zij in een vedette.

Tot dan had Vetter in de schaduw van anderen geacteerd. De aandacht ging vooral uit naar Dafne Schippers, de winnares van het WK-brons in 2013, voormalig trainingspartner Nadine Broersen, de indoorwereldkampioene van 2014, en Nadine Visser, de opkomende ster. Plots waren de schijnwerpers echter ook op haar gericht.

Het veranderde aanzien leidde ertoe dat, zoals ze het zelf in de aanloop naar het EK indoor omschreef, ’m’n best doen niet langer voldoende is’. ,,Ik kan me niet meer verschuilen.’’

Hetzelfde geldt voor Lisanne de Witte en Maureen Koster. Ook zij hebben tegenwoordig een reputatie op te houden, na het Europees brons in de buitenlucht vorige zomer op de 400 meter respectievelijk het EK-brons in de hal op de 3000 meter in 2015. Het tweetal bleef gisteren wél heel, met wisselende afloop.

De Witte snelde naar de finale die voor zaterdagavond staat geprogrammeerd, in een persoonlijk indoorrecord (52,56 seconden). Koster, terug van overtraindheid, kwam inhoud tekort en eindigde als zesde.