Voor de massale overlast die de rupsen nu al weken teweegbrengen in ons land, zijn tal van oorzaken te geven die in samenstel met elkaar de oprukkende rups een ideale basis bieden. De klimaatverandering wordt genoemd, ons reisgedrag, een combinatie van regen en wind na een warme periode, de aandrang die enkele decennia terug bij landschapsinrichters opkwam om lanen met eiken te omzomen en zo meer. Terugkerend refrein is bij alle deskundigen echter de monotonie waar ons groen aan ten prooi is gevallen. De Nederlandse neiging, of dat nu om beheerders van grote terreinen en lange bermen gaat of bezitters van kleine tuinen, het gras netjes en kort te houden en wildgroei aan struiken, planten en bloemen in te binden.

Monocultuur, zoals dit streven naar een nette eenvormigheid in het groen wordt genoemd, haalt dynamiek uit ecosystemen. De flexibiliteit waarmee de natuur uitwassen kan opvangen is dan weg, zodat soorten die de omstandigheden mee hebben een ongebreidelde ontwikkeling kunnen ondergaan. De eikenprocessierups is een alarmerend voorbeeld, omdat zovelen met de ongemakken zijn geconfronteerd.

Het positieve is, als dergelijke alarmbellen afgaan, dat er bewustwording optreedt van waar we met z’n allen mee bezig zijn. Bij het maken van alle afspraken over bestrijden van de nesten en veilig verwerken van het afval moet daarom de zorg voor biodiversiteit hoog op de prioriteitenlijst worden gezet.