Toen zeven jaar geleden haar moeder overleed, stond het leven van Marjolijn Bruurs op z’n kop. Het bleek ernstiger gesteld met de verwardheid van haar vader dan zij en haar zussen en broers in de jaren daarvoor hadden vermoed. Halsoverkop namen ze met z’n vijven de intensieve zorg over hun vader op zich. Uit liefde, maar ook met de onvermijdelijke frustraties, leverden ze daar een hoop voor in.