Ze besloten het gesprek in de tuin plaats te laten vinden, dan konden de kinderen binnenspelen. „Mijn schoonmoeder had mijn schoonzus in de tuinstoel naast zich en ik nam ertegenover plaats. Toen mijn man naast zijn moeder ging zitten, wist ik dat mijn huwelijk voorbij was.”

Andrea trouwde met Frank in de veronderstelling dat partners elkaar altijd steunen. ’Stand by your (wo)man’, mailt ze de redactie. En dus was ze zorgzaam en begripvol, tot ze niet meer kon.

„Het heeft tot mijn tweede burn-out moeten duren voordat ik het écht zag. Als je niet voor jezelf opkomt, doet niemand het. De eerste scheuren in ons huwelijk ontstonden toen ik zwanger was. Ik vond mezelf mooi, ik was dik en ik vond het heerlijk. Hij niet. Hij wilde me niet meer aanraken en wees me af. Ik vond dat moeilijk, maar ging er ook vanuit dat het wel weer goed zou komen als ik bevallen was. Tegen de tijd dat ik met zwangerschapsverlof ging, ontstonden al meer scheuren. Ik maakte schoon, kookte voor ons, maar als ik met die dikke buik even op bed ging liggen vroeg hij of ik nog boodschappen ging doen. Ook nu probeerde ik hem niks kwalijk te nemen. Ik was lichtgeraakter door de hormonen. Het lag aan mij.

Frank was kort voor mijn zwangerschap zijn vader verloren. Het had erin gehakt. Frank rouwde, daar moest ik rekening mee houden. Na de bevalling kwamen alle zorgtaken bij mij te liggen. Ik vond het niet eens echt erg, was lekker met onze zoon bezig. Maar het was een jongetje dat veel huilde en geen dag-nachtritme had. Uiteindelijk sliep hij pas op zijn tweede door. Het was een intense tijd waarin ik geen steun van Frank heb gevoeld. Andersom probeerde ik hem te begrijpen. Het ouderschap viel hem zwaar.

Toen onze zoon 3 was, werd mijn schoonmoeder ziek. Frank was er kapot van en ik voelde de afstand tussen ons verder toenemen. Omdat ze een hersentumor had, was het niet verantwoord meer haar zelf achter een fornuis te laten staan, dus ik zou vier keer in de week voor haar koken. Of ik het ook wilde langs brengen. En een kopje koffie bleef drinken. Ik deed het, natuurlijk. Het was mijn schoonmoeder, maar het begon me ook op te breken. Ik werkte en had mijn eigen gezin. Ondertussen had mijn schoonzus iets bedacht. Ze zou het huis van haar moeder alvast overkopen. Dan bleef het in de familie. Ze had het al helemaal uitgeplozen en berekend voordat er één woord over werd gerept. Ik vond dat raar. Zoiets bespreek je toch?

De dingen maakte me narrig en op een dag flapte ik er iets rottigs over uit tegen een collega. Heel toevallig iemand die mijn schoonfamilie kent, dus niet kort daarna werden we in de tuin ontboden omdat ik naar verluidt heel nare dingen had gezegd. Frank en ik praatten erover met elkaar. Hij begreep mijn narrigheid.

Maar in die tuin maakte hij letterlijk en figuurlijk een draai van 180 graden. Hij ging naast zijn moeder zitten en ineens was die tuin een rechtbank. Ik moest me verantwoorden over wat ik had gezegd en kreeg te horen dat ik de familie niks gunde, maar het ergste was dat Frank niet voor me opkwam. Het was zijn moeder, ze was ziek, ik weet het. Maar ik was zijn vrouw.

We zijn nog twee jaar samen geweest. Ik ging weer studeren en ontwikkelde me. Hij stond stil en leek geen interesse te hebben in waar ik mee bezig was. Voor het eerst begon ik erom te vragen. ’Ik wil dat je belangstelling voor me hebt’, zei ik. ’Ik wil dat je me ziet.’ Hij beloofde beterschap en het ging een maand goed. Weer een gesprek en hij kocht een duur sieraad voor me. Maar drie maanden later stonden we op hetzelfde punt en besloot ik weg te gaan. Hij was boos dat ik er niet voor had willen vechten.

Het is nu 14 jaar geleden en ik ben gelukkig getrouwd met iemand anders. Maar ik heb sindsdien ook twee burn-outs gehad. In therapie leerde ik voor mezelf te kiezen. Het blijft moeilijk, maar weggaan bij Frank was het begin van mijn eigen weg.

Wil jij ook iets kwijt over liefde?

Mail naar yanaika@mediahuis.nl