Nesrin leerde Baran kennen zonder hem ooit te hebben ontmoet. Een liefde in woorden, twee foto’s en tal van tekeningen. Politieke tekeningen, maar altijd voor haar. „Het was de puurste liefde die ik ooit heb beleefd.”

Nesrin groeide op in Turkije. Het was begin jaren 80 toen ze haar eerste brief naar Baran schreef. „Ik was nog jong, tweedejaars student. En ontzettend links. We leefden in de naweeën van de staatsgreep van 1980. Linkse intellectuelen werden in groten getale opgepakt en in de gevangenis gegooid. Baran was er daar één van. Een zogenaamde type E gevangene; politiek. Hij tekende prenten voor een socialistisch tijdschrift. Ze waren geweldig. Mooi, scherp en slim. Ik was enorm fan van zijn werk. Toen het tijdschrift een oproep plaatste om hun mensen in de gevangenis te schrijven, besloot ik hem een brief te sturen. En ik kreeg antwoord.

Wat begon met één brief in de drie weken, groeide al snel uit tot meerdere brieven in de week. We werden verliefd. Toen tijdens het luchten op een dag een foto werd gemaakt, kreeg ik voor het eerst te zien hoe hij eruit zag. Hij was zo prachtig. Lang, knap. En hij had een geweldige snor. Alle mannen hadden toen een snor, maar die van hem... Natuurlijk stuurde ik hem ook een foto. We waren weg van elkaar.

Vanuit de gevangenis zette hij zijn tekenwerk voor het tijdschrift voort. Ik voelde me zo speciaal; in alle tekeningen die hij maakte zat een verwijzing naar mij. Had ik hem geschreven over een muis, dan zat die in zijn tekening. De eerste letter van mijn naam, de trui die ik voor hem liet breien…

Ik zat in Ankara, hij in Istanboel. Op een gegeven moment kwam ik erachter dat hij vóór zijn arrestatie een vriendin had. Ik vroeg hem hoe serieus het was en of ze hem bezocht. Hij deed het af als iets onbeduidends. Ik vond het gek, in Turkije bestond er toen niet zoiets als een beetje daten. Op een zeker moment wordt er van je verwacht dat je je gaat verloven of trouwen. Maar toch, er stond geen andere naam in de tekening, geen verwijzing naar iemand anders. Ik was degene die hem erdoor hielp. En andersom, toen ik jaren later naar Nederland verhuisde en nog helemaal niemand had, herlas ik zijn woorden tegen de eenzaamheid.

Hoe het precies eindigde, weet ik niet eens meer. Hij is vrijgekomen, de situatie veranderde. Het is gewoon gestopt. Hij heeft me overigens ook nooit beloftes gedaan. Nooit gezegd dat we samen zouden zijn als hij vrij zou komen. Dit was het, deze platonische en toch zo pure liefde.

Toen ik jaren later een keer in Istanboel moest zijn, besloot ik hem te op zoeken. Via via ontdekte ik dat hij voor een reclamebureau werkte. Het verbaasde me. De man waarmee ik ooit liefdevol de revolutie beraamde, werkte nu in de reclame! Maar we praatten uren en hij was nog precies zo mooi als op de foto. Geen snor meer, maar hij was prachtig. Ik moest me schrap zetten. Niet verliefd worden. Hij was toch getrouwd met de vrouw waar hij voor zijn arrestatie al iets mee had en bovendien moest ik straks weer naar Nederland. Verliefd worden zou mijn hart breken.

Maar toen deed hij iets wat ik niet had verwacht. Hij trok me bij het afscheid een portiek in. Ik schrok. Hiervoor was ik niet gekomen. Wat ik wilde was één keer de man ontmoeten waarmee ik zoiets moois had beleefd. Iets herbeleven van de tijd dat liefde nog niks te maken had met seks. Ik had nota bene voorgesteld dat zijn vrouw mee kon komen, zodat het niet beladen zou zijn. Nu toonde hij zich plots een snelle reclamejongen. Een kapitalist die overduidelijk weinig moeite had zijn vrouw te bedriegen. Ondanks zijn excuses, was ik diep teleurgesteld.

Het is al lang geleden. Ik heb de tijdperken inmiddels losgekoppeld van elkaar. Wie hij toen was, mag niet banaal worden door wie hij later werd. Het was mooi in wat het was. Zo mooi. Toen ik onlangs de zolder opruimde en al zijn brieven door mijn handen liet gaan, voelde ik opnieuw hoe echt het was geweest.”

Wil jij ook iets kwijt over liefde?

Mail naar yanaika@mediahuis.nl