Of in mijn woorden: een eenmans-goedzakkenleger met ADHD - die als kind waarschijnlijk in een ketel met energiedrankjes is gevallen. Hij was overal en altijd aan(wezig). Altijd op de voorgrond. Niet voor zichzelf, maar voor een achterban van minder-zichtbaren. Hij nam een podium om een ander het woord te geven. Of dat een lokaal politicus, een bekende muzikant, een vrijwilliger uit de buurt of een vergeten doelgroep was, maakte voor zijn belangstelling weinig uit. Zoals een bevriende Velsense wethouder hem omschreef: „Ik zag hem vaker dan mijn ouders. En ik zie mijn ouders vaak.” Dus dat.

Ik ging toen ik stadsdichter van Velsen was vaak alleen naar evenementen in de omgeving. Want ik wist dat hij er zou zijn. Als muzikant, spreekstalmeester, vrijwilliger, journalist of als bezoeker met zijn gezin. Of hij nu aan het werk was of niet; ik werd door hem aangehaakt. Alsof ik erbij hoorde. En dat was wat hij deed bij iedereen. Hij betrok je er als vanzelfsprekend bij.

Zijn vrouw omschreef hoe zijn gezin omging met het feit dat hij in een kunstmatig coma werd gebracht met een quote uit het kinderliedje ’Wij zijn op berenjacht’. „We kunnen er niet onderlangs/ we kunnen er niet overheen/ we kunnen er ook niet langszij/ we moeten er maar dwars doorheen.” Een omschrijving die bij zijn levensmotto paste. Obstakels, heilige huisjes en voor het oog onmogelijke uitdagingen? Hij dook er - bewapend met een gulle lach en gestrekt been - gewoon maar bovenop. Altijd druk, wervelend, jonglerend met zestien ballen. Altijd goedbedoeld, soms puntig, chaotisch of onhandig. Maar altijd optimistisch, recht door zee en er dwars doorheen.

Laat de tijdens de coronacrisis (her)geïntroduceerde berenjacht in Velsen en daarbuiten daarom ook een beetje voor Gertjan zijn. Rust zacht, lieve vriend.