Hij was diep van haar onder de indruk. Een kunstenares, vijftien jaar jonger dan hij en bloedmooi. „Ik bewonderde haar als een kunstwerk. Dat ik die middag aan haar voeten belandde lijkt wel voorbestemd.”

Joris was al een tijdje weduwnaar toen hij zijn liefde voor de schilderkunst hervond. „Ik had altijd geschilderd, maar met werk en de kinderen was het op de achtergrond beland. Pas toen ik alleen kwam te staan, begon het weer te kriebelen en op een dag kocht ik de halve schilderswinkel leeg. Het was heerlijk om weer bezig te zijn.

Ik sloot me aan bij een schildersgroepje in het dorp. Het was leuk, vijf vrouwen, twee mannen en een docente in een kunstwinkel, met na afloop een gezamenlijk drankje. Om de wijnvoorraad vast aan te vullen, ging ik ’s middags altijd al even die kant op. En dan zag ik haar. De mooiste vrouw van het dorp hield tijdelijk atelier in een achterkamertje voor een werk dat te groot was voor thuis. Ze was succesvol, had de Rietveld afgemaakt en ja… als ze voorovergebogen over haar werktafel stond, toonde ze de prachtigste billen die ik ooit had gezien. Ondanks mijn 64 jaar voelde ik me een schooljongetje in haar bijzijn. Te verlegen om wat uit te brengen. Ik denk niet dat we elkaar toen meer dan gedag hebben gezegd.

In de periode na het overlijden van mijn vrouw had ik soms vriendinnen. Als je alleen komt te staan, is een beetje aandacht fijn. Maar het was het nooit helemaal. Tot ik haar zag. Zij was van een andere orde.

Toen haar werk klaar was en kort daarop ook het schildersclubje ophield te bestaan, vervlogen mijn kansen haar ooit nog te spreken. Dacht ik. Tot het jaarlijkse dorpsfeest waarbij inwoners hun huizen en tuinen openstellen voor live muziek. Ik ging erheen met een groepje, maar omdat iedereen wat anders wilde zien, splitsten we op. In mijn eentje liep ik langs wat locaties toen ik bij een volle tuin kwam met een goede band en nog één plekje in het gras. Aan de voeten van mijn beeldschone kunstenares. Ze zat in een rieten tuinstoel met een Jack Russel op haar schoot en ik kon niet anders dan daar gaan zitten.

Ze tikte me op mijn schouder. ’Zal ik een biertje voor je halen?’, vroeg ze. De vrouw waar ik steeds zo tegenop gekeken had bood mij een drankje aan. En eigenlijk was vanaf dat moment het onvermogen weg. Het ging vanzelf. We luisterden naar de muziek, dronken ons bier en na afloop vroeg ze me mee te gaan naar het plein voor een tweede. Maar toen ik met onze bestelling terug kwam lopen van de bar, zag ik alleen haar hondje nog. Om zijn nek een riempje dat eindigde in de handen van een man die ik nog niet eerder had gezien. Ik vroeg hem van wie het hondje was. ’Van mij’, zei hij en even dacht ik dat ze getrouwd was. Maar de man bleek haar ex. Hij paste geven op hun hondje, terwijl zij naar het toilet was.

We dronken samen op het plein en tegen etenstijd vroeg ze me wat mijn plannen waren. Witlof was het geloof ik, maar zij had een beter idee. Ze nodigde me bij haar thuis uit om pizza te bestellen. De rest van de avond hebben we gepraat, gedronken en gedanst in haar kamer. ’s Ochtends genoten we samen van het ontbijt. Lucy bleek al die tijd hetzelfde gevoeld te hebben als ik. Eenzelfde soort verlegenheid, nooit de moed gehad me aan te spreken. Die middag moet er een engeltje zijn geweest die ons een zetje gaf.

Het is nu bijna tien jaar geleden. Het volgende dorpsfeest zou ons tweede lustrum zijn, maar gaat dit jaar uiteraard niet door. We vieren het binnenskamers. In haar huis, want ondanks tien jaar latten slaap ik nog zelden in mijn eigen bed. Mijn huis is atelier geworden, waar we samen schilderen en de zeefdrukinstallatie ons niet in de weg staat. Twee weken geleden heb ik haar ten huwelijk gevraagd. Ze zei meteen ja. En van de week nog dat ze vlinders voelde. Als alles straks weer kan, zullen we trouwen.”

Wil jij ook iets kwijt over liefde? Mail naar yanaika@mediahuis.nl

Lees hier andere afleveringen van de rubriek Over Liefde.