Sam is een bikkel. Zo één die pijn verbijt en weigert te klagen. Maar toen het echt niet meer ging, nam ze een beslissing die alles beter maakte, inclusief haar huwelijk. „Als dat ding erin was gebleven, waren wij nu uit elkaar.”

Sam is chronisch ziek. „Wat voor jou een slechte dag is, is voor mij een goede. Zo moet je het een beetje zien. Pijn en vermoeidheid horen bij mij. Ik heb dat leren accepteren, het is wat het is. En misschien heb ik daardoor extra waardering voor het gewone.

Toen ik Patrick leerde kennen was ik nog niet ziek. We waren 16 en mijn vriendin speelde in een bandje waar hij de gitarist was. Ik vond hem wel een toffe gast. Hij was heel grappig, slim en creatief. Hij tekende ook heel mooi. En nog. Als ik zie wat hij voor zijn werk allemaal maakt, ik kan er jaloers op zijn. Zo knap. We kregen officieel verkering op Lowlands, kort voordat we allebei 17 werden. Een jaar of zes later vroeg ik hem ten huwelijk. We zijn allebei heel feministisch en de traditionele manier was niet echt de onze. Ik weet nog hoe verbaasd de juwelier was toen ik een mannenring kwam halen. Hij keek me aan of ik gek was. Bizar toch? Patrick en ik hebben daarna twee dochters gekregen.

Maar goed, ik werd dus ziek. Ik heb een darmaandoening. Niemand behalve Patrick weet welke invloed dat op mij heeft. Zelfs mensen die me heel goed kennen, kunnen het zich niet voorstellen. Maar hij ziet me elke dag en leerde te zien wat ik nodig heb. Na de geboorte van onze tweede dochter kreeg ik meer klachten. Vrouwenkwalen, die bovenop de darmkwalen echt ondraaglijk werden. Alles prikkelde elkaar. Zo veel pijn, en niet een paar dagen. Steeds langer en steeds korter op elkaar. Vanwege mijn ziekte mag ik geen ibuprofen slikken, dus de paracetamol werd vervangen door tramadol en uiteindelijk slikte ik dagelijks morfine.

Het gekke van pijn is dat je het je niet herinnert als het weer voorbij is. Ik kan het niet uitleggen, alleen wat het effect is. Het bepaalt je leven. En het invalideert je, zeker wanneer artsen het wegwimpelen of mensen je vertellen dat iedereen wel eens wat heeft.

Patrick en ik werken allebei. Maar ik was na het werk kapot en lag uitgeteld op de bank. Ik sliep elke dag. Hij zorgde voor het huis en voor de meiden. In mijn dagboek kan ik teruglezen hoe blij ik was als ik maar gewoon even met ze naar de kinderboerderij was geweest. Patrick is van nature zorgzaam, hij deed gewoon wat nodig was en nam me niks kwalijk. En als er iets positiefs uit voortgekomen is, is dat we er nog beter door leerden praten. Je móet communiceren om dit vol te houden, maar je relatie verandert wel. Je bent elkaars gelijke niet meer. Ik was ook niet gezellig en je kunt je voorstellen dat ik nou niet echt zin had in seks. Hij waarschijnlijk ook niet met een vrouw die steeds chagrijnig was. Maar zonder seks verlies je iets. Vrijen brengt je dichter bij elkaar en als je dichter bij elkaar bent, heb je ook meer zin. Tenminste, zo werkt het bij ons.

Uiteindelijk ben ik gaan Googelen en kwam uit bij een behandeling die Novasure heet. Kleine kanttekening, als het niet werkt kun je alleen nog je baarmoeder laten verwijderen. En inderdaad, een paar maanden later lag ik alsnog in het ziekenhuis voor een hysterectomie. Ik weet nog dat mensen me vroegen of ik het wel zeker wist. Ik was nog zo jong. Maar ik liet ze niet eens uitspreken. Dat ding móest eruit.

Al snel na het herstellen van de operatie ging ik me beter voelen. De pijn was weg. Ik ging van een vrouw die elke dag morfine nam en niks meer kon, naar iemand die, ondanks mijn andere klachten, weer zin heeft om dingen te doen. Het is bijna onwerkelijk om op die tijd terug te kijken. Hoe we het samen, in de overlevingsstand, hebben volgehouden. Ik ben elke dag blij dat ik voor deze ingreep koos. Het heeft mij en ons samen een nieuw leven gegeven.”

Wil jij ook iets kwijt over liefde? Mail naar yanaika@mediahuis.nl

Meer lezen over liefde?