Maar je wordt geen winnaar als je je vrienden steeds voorlaat?

Cavendish wint het liefste zelf - de teller in de Tour de France staat al op 30 ritten - en als je in de weg rijdt, kan je een tik krijgen, ondervond ook Piet Rooijakkers van Skil in de Tour van 2009. De Nederlander kreeg een duw in volle finale, duwde terug, ging de volgende dag verhaal halen, maar moest dat bekopen met een klap tegen zijn kop.

In die jaren was The Manx Missile onverslaanbaar. In 2008 won hij vier etappes, in 2009 zes ritten en in 2010 vijf.

Het kleine toeristische stadje Sisteron in de Provence - bekend van de mooie citadel - was in 2010 voor het eerst vertrekplaats in de Tour. In die jaren was de kans groot dat de snelle man van het eiland Man aan het eind van de rit weer op het podium stond; Cavendish won bijna 25 procent van de etappes. Zo ook in Bourg-les-Valences, dat een stukje noordelijker ligt.

Voor een sprinter is het lekker koersen door de Provence, als je de Mont Ventoux alleen maar ziet liggen en je er niet overheen hoeft.

Met de geur van lavendel in je neus over de glooiende wegen van de prachtige Zuid-Franse provincie, het kan verkeren, maar voor sprinters is dat soort etappes nooit makkelijk. De hele dag alert koersen, want je mag niet gelost worden op een bergje. En dan aan het einde van de rit nog ervoor zorgen dat je de snelste bij de meet bent... Cavendish kon het, hij won in 2009 immers Milaan-Sanremo, de zwaarste sprintklassieker.

De laatste jaren is Cavendish toch vooral in gevecht met zichzelf?

Zijn laatste overwinning stamt uit 2018, de derde etappe in de Ronde van Dubai. Cavendish worstelde zelfs met een depressie. Na zijn topjaren, zo’n tien jaar geleden, ging het in 2014 en 2015 minder. Tot hij in 2016 weer terug was in Frankrijk en vier etappes pakte, waardoor tante Mien het tourspel won, omdat alle kenners de Brit al hadden afgeschreven. De afgelopen jaren reed Mark geen deuk meer in het spreekwoordelijke pakje boter. Hij had twee keer het epstein-barrvirus, oftewel de ziekte van Pfeiffer. Dit jaar rijdt hij voor een nieuwe ploeg (Bahrein-McLaren) en gaat hij op 35-jarige leeftijd gewoon weer op zoek naar zeges, want zijn honger is nog altijd niet gestild.

Kees van Dalsem