Een jaar later was hij terug, maar nu was hij onverslaanbaar. Na de etappe door de Vogezen was hij leider van het klassement. Een gele trui kreeg hij toen overigens nog niet, die werd pas in 1919 uitgevonden. Pottier bleef leider tot Parijs en won vijf etappes, waaronder die van Grenoble naar Nice.

De vijfde etappe op donderdag 12 juli 1906 was 345 kilometer lang. Tussen de etappes zat overigens wel een ’rustdag’, maar dat mocht ook wel, over de 345 kilometer deden ze in de tijd zo’n 14 uur.

De Tour werd niet gereden op tijd, maar op punten. Toch had Pottier in Nice een voorsprong van een half uur op de nummer twee van die etappe. Het verhaal gaat dat hij voordat hij over de finish ging, nog even een tussenstop maakte op het terras om een wijntje te nemen. Iets wat helemaal niet onlogisch klinkt, toen moesten renners zichzelf verzorgen. Het kwam dan ook wel eens voor dat een coureur dronken op de fiets zat.

Pottier was 27 toen hij zijn eerste Ronde van Frankrijk won en hij werd alom geprezen om zijn sportieve prestaties. ’Een wonder van wilskracht en uithoudingsvermogen’ (sportjournalist Robert Dieudonné) en ’Door Pottier word ik negen van de tien keer verslagen’ (concurrent Lucien Petit-Breton, winnaar in 1907 en 1908).

Maar Pottier had ook de bijnaam ’de man die nooit lachte’. Op 25 januari 1907 werd de kampioen dood gevonden. Hij had geen afscheidsbriefje achtergelaten. Zijn broer André hield het op hartenzeer, René’s geliefde was er met een ander vandoor gegaan. Een jaar later werd op de Ballon d’Alsace een monument voor Pottier opgericht, wat nog steeds te bezoeken is.