Dick Sijpestijn valt zijn moeder in de armen: ’Wat gek, ik ben zo gelukkig en ik huil’

„De moeders moesten achter een touwtje toekijken hoe we het kamp uitreden. Al snel ging het in veewagens naar Bandoeng, waar Kees en ik ieder naar een kant gedreven werden. Onderweg zag ik bij een tussenstation een aardige Japanner die een kam bananen in een wagon gooide, helaas niet bij ons. Na onze scheiding kwam ik in Baros terecht en Kees in Tjimahi. Ik kwam midden in de nacht in een barak waar iedereen lag te pitten. Er was geen plek, ik ging liggen op de houten planken, zonder matras. Na twee dagen kreeg ik van iemand een vieze oude matras, ik was er blij mee.”