Voor de rest is het gros van de zilveren foliedoeken, - dekens, -schermen en -behang opgeborgen. ,,Het is toch erg deprimerend, zo’n huiskamer vol folie. Alfred stoorde zich er erg aan. Als we hier zijn, willen we het nog graag een beetje huiselijk hebben’’, zegt de 66-jarige Pauline Keizer.

,,Ik kon niet meer tegen die rotzooi’’, beaamt haar 69-jarige echtgenoot Alfred.

Dat betekent niet dat de vlag uit kan in het huis aan de Alkmaarse wijk de Horn. Verre van. Het probleem van de Keizers is urgenter dan ooit.

Boven wordt alweer het stookhok volgehangen met folie als een schuilkamer. Ook in de slaapkamer liggen de zilveren foliedekens nog over het dekbed.

(Tekst gaat door onder de foto)

Schuilen

Het koppel is slechts op een blauwe maandag thuis, voor de rest schuilen ze al maanden achtereen op een camping bij Schagen. Per 31 oktober verwachten ze dakloos te zijn, zegt Pauline. ,,Dan sluit de camping. We wonen in een huis, waar je niet in kunt wonen. Het spaarpotje is op. Alfreds gezondheid gaat achteruit. Wij zitten in het schip. We staan straks op straat, we kunnen onder een brug gaan liggen.’’

De Keizers zijn gevlucht. De thuissituatie is onhoudbaar. Tot voor kort was hun huis van top tot teen verpakt in folie. Van de slaapkamer tot de televisie. Het moest de herrie en de straling buiten houden. De bron is de buurman.

De herrie begint al op dag één in het huis, inmiddels drie jaar terug. De Keizers hebben op dat moment net hun huis verkocht, om hun oude dag door te brengen in een huurhuis. Het inrichten en opknappen gaat met veel kabaal.

De buurman antwoordt met geboor, gebons en later een soort ’woemend’ geluid. ’Woem. Woem. Woem.’ Dat houdt nooit meer op.

De Keizers denken dat de buurman uit is op wraak. Hij houdt ze in de gaten, bij het geringste komt hij met een reactie. Bij het ophangen van een gordijn of als het kleinkind op de piano komt spelen, ze moeten het ontgelden met herrie van de buurman.

(Tekst gaat door onder de foto)

Straling

Het blijft niet bij geluidsoverlast. Steken van pijn schieten door de lichaam. Verkramping, spierpijn, hoofdpijn. De Keizers voelen, ze weten het zeker. De buurman rommelt met straling.

Om het geluid en straling te weren struinen ze internet af voor beschermende folie. Het hele huis wordt bepakt. Het blijkt niet genoeg, de vlucht volgt.

De zeventigjarige buurman ontkende eerder alle beschuldigingen. ’Lariekoek’, zei hij over de woem woem. ,,Zij maken zelf zoem zoem’’, zei hij in het voorjaar. Volgens de buurman gebruiken de keizers een zoemapparaat om hem te treiteren. Zijn vorige buurvrouw had ook al zo een zoemapparaat, stelde hij.

Inmiddels wil hij er niet meer over praten. ,,Ik wil er niets mee te maken hebben’’, zegt hij.

Rechtbank

De buren komen er onderling niet uit. Agressie loert. De rechter buigt zich erover. Het is een jaar later nog steeds wachten op een uitspraak.

De buurman zou om uitstel gevraagd hebben, maar de rechtbank geeft geen inzicht. inmiddels tast verhuurder Woonwaard zelf tast in het duister. ,,Wij wachten ook op de uitspraak van de rechter. Meer is er niet te zeggen. Helaas duren dit soort dingen lang. Hoe vervelend ook voor de betrokkenen. In dit geval onze huurders.’’

De keizers voelen zich in de steek gelaten. Rechter, advocaten, politie, Woonwaard, gemeente, niemand schiet ze te hulp. De’ woem woem’ verdwijnt niet.

Pauline: ,,’Vervelend hoor’ en ’ik’geef het door’, zegt iedereen. We hebben er niets aan.’’ Inmiddels krijgen ze het gevoel de zeurpieten te zijn. ,,’Heb je hun weer’.’’

Op de blauwe maandag dat ze even de camping verlaten en een kijkje komen nemen in het huis, is de situatie als vanouds. ,,Er verandert verder niets. De situatie is nog net zo. Hoe erg het is, ligt er net aan hoe zijn pet staat.’’

,,Als ik even op de bank zit, voel ik het weer. Ik voel een soort zonnebrand over mijn gezicht.’’

Alfred: ,,Het is als een magnetron die openstaat. Woem Woem.’’

Camping

Op de camping is het leven langzaam, geeft Pauline aan. ,,Puzzelboekjes, haakwerk, telefoon. Ik verveel me te pletter.’’

Dan komt corona er ook nog eens overheen. Alfred is 69 en hartpatiënt, hij behoort tot de zogenoemde kwetsbare groep. ,,We kunnen niets doen, nergens naar toe. Gelukkig gingen na een tijdje de douches wel weer open.’’

Alfred en Pauline zitten op elkaars lippen, frustraties reageren ze af op elkaar. ,,Er is wel spanning ja’’, zegt Pauline. ,,Als we een dag elkaar niet in de haren vliegen is het een wonder. Het potje is vol. Maar een huwelijk van 46 jaar kan wel wat hebben.’’

Haar echtgenoot vult aan. ,,Er is veel stress. Daar loopt mijn suikerwaarde enorm van op, die zat eerst op 7,5 nu komt hij wel boven de tien. Ik moet insuline spuiten.’’

Hoppen

Als de camping sluit op 31 oktober, wordt het ’huisje hoppen’, geven ze aan. Ze kunnen wel eens bij de dochter terecht, maar die heeft weinig oppervlakte. ,,De vorige winter gingen we langs hotelletjes, huisjes, maar het geld is op’’, zegt Alfed.

Pauline: ,,Alfred was met vervroegd pensioen, er is een pensioengat. We hebben ons huis verkocht en zijn hier gaan wonen om dat te dichten. Inmiddels is dat pensioengat weer terug.’’