Claudia’s liefste woont in Minsk. Tot afgelopen maart zagen ze elkaar twaalf keer per jaar, maar reizen zit er voorlopig niet in. Online moeten ze voorzichtig zijn: in Belarus wordt een liefde tussen twee vrouwen niet getolereerd. „Toen we voor het eerst samen buiten liepen, ging er een wereld voor haar open.

Natasja is geweldig. Eigenlijk is ze alles wat ik niet ben. Ze is zacht en optimistisch. Ik ben een doemdenker. Ik ben depressief, maar als ik over haar mag praten, leef ik op. Ze is ook één van de weinige mensen die erdoorheen prikt als ik me vrolijker voordoe dan ik ben.

Ik heb lang gedacht dat ik op mannen viel en ben getrouwd geweest. Matthijs en ik hebben samen een dochter. Voor haar heb ik een hele tijd geprobeerd mijn huwelijk goed te houden. Het werkte niet, we raakten in een sleur en toen ik verliefd werd op een vrouwelijke collega, kon ik er niet meer omheen. Toch heeft het jaren geduurd, voordat ik de knoop doorhakte om zonder hem verder te gaan. Hij was er stuk van. Had altijd gedacht dat we samen oud zouden worden.

Het waren haar ogen. Ik bezocht een Facebookpagina over een film met een lesbische actrice. In de comments was het één grote lesbische bedoening. Daartussen viel me haar foto op. Wauw… ze was zo mooi. En haar ogen zo verschrikkelijk blauw. Ik zag dat ze jarig was geweest en besloot haar een berichtje te sturen. ’Gefeliciteerd met je verjaardag. Je hebt prachtige ogen.’ Dat is nu bijna negen jaar geleden. Sindsdien spreken we elkaar elke dag.

Natasja woont in Belarus. Hoewel je sinds een paar jaar niet meer voor homoseksualiteit kunt worden opgepakt, kan zij niet openlijk gay zijn. Zelfs online of telefonisch is het ingewikkeld. Ze is bang dat haar familie erachter komt, maar ook dat de regering meekijkt en -luistert. Ik kan me zoiets eigenlijk niet eens voorstellen, maar voor haar is dit een wezenlijke angst. We spraken af dat ze een week naar Nederland zou komen. Ze vertelde haar familie dat ze op bezoek ging bij haar Nederlandse penvriendin. Ik zorgde voor een fijne plek door een hotelkamer te boeken in Noordwijk. Het was vreselijk spannend. Hoe zou het zijn in het echt? Maar vanaf het moment dat ik haar zag wist ik: zij is van mij. We brachten de rest van de week door in de hotelkamer. Volgens mij hebben we één keer het strand gezien. Een paar maanden later spraken we nog een keer af. Deze keer kwamen we vaker buiten. We liepen samen over straat, zaten met een wijntje tegen elkaar aan en niemand keek er gek van op. Het contrast met de dictatuur waar zij vandaan komt, kon niet groter zijn.

Ze wilde me haar stad heel graag laten zien. De middelen had ik daar niet voor, maar het was uitgerekend Matthijs die het me gunde. Hij betaalde mijn ticket. Ik ben heel dankbaar dat hij inmiddels één van mijn beste vrienden is.

Minsk was prachtig. De stad, de sneeuw, zij… Ik heb haar ouders ontmoet, nog altijd als haar penvriendin. Op straat hielden we afstand. Geen handen, geen aanrakingen. Maar in haar armoedige flatje hadden we alles wat ons hart begeerde. Sindsdien zijn we elke maand bij elkaar geweest. Tot afgelopen maart dus. Ik heb haar meer dan eens gevraagd om hier te komen. Ze zou asiel mogen aanvragen op grond van haar geaardheid. Maar ze kan het niet. Haar ouders achterlaten, nota bene voor een vrouw, zou het ergste zijn. Het is frustrerend, zeker nu.

In Minsk is het twee uur later. Voordat ze naar haar werk gaat, pak ik half slapend de telefoon voor een ’Goedemorgen lief, fijne dag vandaag. Ik hou van je’. Daarna slaap ik nog even verder. Na het werk zien we elkaar op beeld. We eten, praten en Netflixen samen als ieder ander stel, maar dan online. Soms vragen mensen me of dit het wel waard is. Ik zou een leuke Nederlandse vrouw kunnen zoeken of anders een minnares voor de seks. Maar nee, absoluut niet. Mijn meisje bedriegen... Mensen die zoiets voorstellen, hebben geen idee wat liefde is.”

Wil jij iets kwijt Over Liefde? Mail naar yanaika@mediahuis.nl

Meer over liefde lees je hier