Sabine en Ries en zijn 34 jaar bij elkaar. Ze beschouwen zichzelf als een gemiddeld stel met een gemiddeld leven. Maar juist daarom wil Sabine praten over liefde. „Ik denk dat ware liefde in het alledaagse zit.

Ries en ik hebben elkaar niet op spectaculaire wijze ontmoet. Gewoon in de kroeg. Hij bood me een drankje aan, ik hem een sigaret en niet veel later stonden we te zoenen tegen een gokautomaat. Op dat moment hadden we geen idee dat we serieuze verkering zouden krijgen. Dat we op mijn 50e en zijn 53e nog steeds samen zouden zijn verwachtten we al helemaal niet.

Tussen die eerste zoen en nu is er heel veel gebeurd, maar tegelijkertijd niks bijzonders. Als je maar lang genoeg bij elkaar bent, komen er vanzelf grote en kleine dingen op je pad. We kregen de meest geweldige kinderen. Dat was en is héél groot. Zijn vader overleed, mijn moeder overleed. Ook groot, maar heel anders. Ik moet wel zeggen dat die periodes op onze relatie drukten, maar nooit zo erg dat ik ben gaan twijfelen. En ik ben een eigen bedrijf begonnen. Dat had ik nooit gekund zonder zijn steun. Allemaal grote dingen, maar tegelijkertijd niks anders dan bij andere stellen.

Wat wel bepalend is geweest, was de periode dat ik ziek was. Ik heb tien jaar geleden kanker gehad. Het was nota bene Ries die zag dat er een deukje in mijn borst zat. Als hij niet had aangedrongen, was ik er misschien niet eens mee naar de huisarts gegaan. Hij was opvallend bezorgd, alsof hij iets voorzag. Ik beschouw dat nog steeds als een soort bewijs van zijn liefde. Hij was zo bang dat ik ziek zou zijn. En ik denk dat het door onze sterke band komt dat hij aanvoelde dat er iets met me was. Beter dan ik zelf.

De medische molen was zwaar. Chemo, wachten op uitslagen, vervroegd in de overgang. Dat vond ik erg. Het belangrijkste was natuurlijk dat ik beter werd, maar ik voelde me niet meer mezelf. Niet aantrekkelijk, uit mijn hum. Hoe dan ook, Ries is altijd mijn maatje geweest. Hij ging mee naar het ziekenhuis en zorgde voor mij en voor de kinderen als ik me niet goed voelde. Hij heeft me nooit maar één moment het gevoel gegeven dat hij iets tekort kwam toen ik geen zin had in seks. Het was gewoon even zo. Ondertussen zag ik dat hij het ook zwaar had. Niet omdat het lastig was, maar puur omdat het hem pijn deed mij zo te zien.

Zoveel jaar later werkt die tijd nog steeds door. In positieve zin. We weten heel goed dat we elkaar niet kwijt willen en precies wat we aan elkaar hebben. Ries en ik zijn geen mensen die romantische weekendjes weggaan. We zitten niet op salsa. En ik geloof om eerlijk te zijn niet dat hij ooit zomaar bloemen heeft meegebracht. Lekker belangrijk ook. Wat hij wel doet, is luisteren als ik gewoon even heel erg moet zeuren om helemaal niks. Of me aan het lachen maken als ik een rotdag heb. Hij is altijd de eerste die het uit wil praten als we ruzie hebben, ook als hij degene was die gelijk had. Hij maakt het liever goed, dan dat hij een discussie wint. We zitten nog steeds tegen elkaar aan als we televisie kijken. Soms moet ik anders gaan zitten omdat zijn arm slaapt. Dat vind ik lief. Dat betekent dat hij al veel eerder niet meer lekker zat, maar dat negeerde zodat ik dat in ieder geval wél deed.

In de afgelopen 34 jaar hebben we alle zogenaamde ups en downs gehad die bij een relatie horen. We waren bij tijden heel close en op andere momenten best ver van elkaar verwijderd. Toen zijn vader was overleden bijvoorbeeld, trok Ries zich een beetje terug. Ik wilde hem steunen, maar hij vond het lastig om erover te praten. En ook toen de kinderen klein waren, was het wel eens moeilijk om oog te houden voor elkaar. Maar het zijn fases. Het gaat voorbij. Uiteindelijk denk ik dat een sterke liefdesband elastisch is. Als je echt te ver bij elkaar vandaan raakt, trekt die je vanzelf weer terug.”

Wil jij jouw verhaal Over Liefde delen? Mail naar yanaika@mediahuis.nl

Meer Over Liefde lees je hier