Ik ben weer even in het land. De komende drie weken bereiden we ons op Papendal voor op het EK, eind april in Kiev. Vanaf nu zijn alle pijlen daarop gericht. Het EK is de eerste van de vier olympische kwalificatietoernooien die nog resten, en niet de minste. Er zijn veel punten te verdienen, maar de concurrentie is moordend.

Ik vind mijn leven even niet zo leuk: ik heb gisteren voor het eerst in weken weer een pittige krachttraining gedaan en barst van de spierpijn. Nu ik weer even thuis ben, is er tussendoor ook tijd voor ontspanning. ’s Avonds kwam een vriendin eten. Ze had een sneltest laten doen en we hebben écht afstand gehouden en elkaar niet geknuffeld of zo. Ik ben daar heel voorzichtig in, kan het me niet permitteren om nú besmet te raken.

Al kun je ook niet alles uitsluiten. Twee weken geleden speelde ik met mijn dubbelpartner Cheryl Seinen de All England Open. Zij wilde eerste niet gaan. Omdat er geen punten te verdienen waren, maar ook omdat als er één iemand op de vlucht naar Birmingham bij aankomst positief zou blijken, alle passagiers tien dagen in quarantaine moesten. Een risicootje, maar die moet je in deze tijd af en toe nemen. Anders kom je nergens. We zijn tóch gegaan en haalden de halve finale, na een heel knappe zege op een sterk Indiaas koppel. Daarna vlogen we door naar Orleans, om met de Franse selectie te trainen en een toernooi te spelen. Mijn mixpartner Robin Tabeling was daar al, wij kwamen later. Vlak voor aankomst bleek iemand van die trainingsgroep positief en moesten al die spelers in quarantaine. Robin dus ook, ik mocht niet mixen. Achteraf bleek het ’vals’ positief te zijn. Lekker dan. Andere koppels pakten dure punten en wij mochten niet spelen. Over oneerlijke concurrentie gesproken. Maar ja, je hebt ermee te maken, doet er niks aan. Je kunt heel boos worden, maar dat is verspilde energie. Het voordeel was dat ik me nu kon focussen op de damesdubbel, waarin ’Cher’en ik opnieuw de halve finale haalden. Een enorme boost richting Tokio.

Selena Piek