Ik denk daar compleet anders over. Mijn broer Geert kreeg ooit voor zijn verjaardag het fort van Playmobil. Het was het mooiste cadeau ooit. Dat vond hij, maar ik ook. Ik mocht er niet aankomen, zelfs niet naar kijken. Ik vond het belachelijk dat mijn ouders dat nog goed vonden ook. Hij had toen een lui oog en liep met een ooglapje voor. Zo’n poppetje zat overigens ook bij het fort, waar ik nog niet met één oog naar mocht kijken.

Hij maakte van zijn enorme plastic houten fort een walhalla voor indianen en paarden. Broer creëerde een super gezellig fort. Hij had er zelfs een keuken in met plastic vuur en een kookpot.

Het kwam voor dat er poppetjes rondslingerden. Dan greep ik mijn kans en draaide het haar van de mannetjes om. Dan zaten de kartelharen voor hun ogen. Ook wisselde ik ze met het haar van de vrouwelijke poppetjes. Dat was een helse klus want het deed ontiegelijk zeer aan je vingers, maar ik had het er voor over.

Ik moest aan mijn fortfrustratie denken toen dochter onlangs een foto appte. In haar huis was een kampement opgezet, ik mocht er naar kijken. Er stond voor een complete militaire eenheid tapas op tafel, en bloemen. Het zag er net zo gezellig uit als in het fort van mijn vervelende broertje. Ik vroeg dochter hoe dat allemaal gekomen was. ,,Nou, ik ging naar mijn werk en zei tegen Christian (haar vriend): ’Als ik thuiskom wil ik dat je een fort voor me gebouwd hebt’! Ah, ze bestaan! Hij had dat dus heel serieus genomen. Nadat ik gesmolten was zei ik: ’Een ding, als je mijn broer uitnodigt draai ik je haar om, dat kan ik met mijn ogen dicht’.