Ik kijk glazig naar de zwarte bonen die vannacht in water hebben liggen weken. Een zacht handje pakt mijn hand. „Is dat, mama?” vraagt de peuter. Ik til haar op en laat de glanzende bonen zien. „Zwarte bonen, voor de burgertjes”, zeg ik. „O. Mooooi!” zegt ze. „Ja hè?.”