Tot de dood ons scheidt. Dat was het plan. Maar de dood kwam veel te vroeg. Edith kwam op haar 39e alleen te staan. „Altijd een eenheid geweest, was ik zonder hem mezelf niet meer. Ontredderd en alleen. Echt moederziel alleen.

We waren nog jong toen we verkering kregen. Ik zat net op de heao, hij deed de hts. We hebben in twintig jaar tijd een leven opgebouwd. Een loopbaan, bewust kinderloos gebleven, fijne gezamenlijke vriendschappen en veel gereisd. Op een of andere manier hebben we altijd het gevoel gehad dat we zo veel mogelijk dingen moesten doen. Niet wachten tot je met pensioen gaat, maar nu. Je weet nooit wanneer het voorbij zal zijn.

Het was oktober 2017 toen hij een gek moedervlekje ontdekte. Een afspraak met de huisarts leidde snel tot een bezoek aan de dermatoloog en uiteindelijk tot een ingreep. Het was een melanoom in een vroeg stadium. Het is weggehaald en eigenlijk had dat het moeten zijn. Maar Dennis hield iets paniekerigs. ’Wat als ik dood ga?’, vroeg hij steeds. En hij maakte een lijstje met muziek voor zijn uitvaart, alsof hij aanvoelde wat we een half jaar later alsnog te horen kregen. Het was uitgezaaid. Tien ruggenwervels waren al aangetast. We wisten meteen wat dat betekende.

Dennis is twee maanden ziek geweest. Het ging allemaal zo achterlijk snel en er gebeurde zo verschrikkelijk veel. We bleven heel krachtig, maar eigenlijk deden we alles op adrenaline. Ik snapte bijvoorbeeld wel dat ik alleen achter zou blijven, maar je hebt helemaal geen tijd om stil te staan bij wat dat betekent. Uiteindelijk bereikten de uitzaaiingen zijn hersenen. Het was zwaar om te zien. Mijn altijd zo pientere man raakte vreselijk verward. Te verward ook om zelf nog keuzes te mogen maken. Dat was aan mij. En hoewel het soms voelde alsof ik achter zijn rug om over zijn leven besliste, kenden we elkaar goed genoeg om te weten wat hij zou willen. Hij kreeg palliatieve zorg. Een pompje met een slaapmiddel om hem de marteling te besparen. Ik ben blij dat ik dat voor hem heb kunnen doen. 24 uur later overleed hij.

Al in de eerste week nam ik een besluit. Ik kan verpieteren of er iets van maken. En op een dag kan dat misschien met iemand anders zijn, maar eerst moet ik het in mijn eentje rooien. Kort na de uitvaart ben ik daarom op reis gegaan en een paar maanden later kocht ik een camper. Met dat ding ben ik weken op pad geweest. Ik bezocht steden en streek neer in cafés om te doen wat je normaal met je man zou doen. Met een boek als schild en een half portie bitterballen naast me, leerde ik langzaamaan hoe ik alleen moest zijn.

Dennis en ik hadden fantastische vrienden. En nog. Mensen die er echt voor me waren. Van die mensen die je meesleuren naar een feestje, die samen met je gaan koken, een wijntje met je drinken en die voor misschien wel de honderdste keer hetzelfde verhaal aanhoren. Maar ik ben er ook een paar kwijtgeraakt. Het is ingewikkeld. Misschien lag het niet eens aan de vrienden en misschien lag het niet aan mij, maar gewoon aan de situatie. Eén waar niemand zich op voor kon bereiden. En natuurlijk was er in eerste instantie aandacht te over. Maar ik wist niet eens of ik daarop zat te wachten. En in welke vorm. Vrienden hoeven ook niet altijd uren de tijd te nemen, maar sommigen hadden echt geen idee wat ze moesten. ’Ik ben zo weer weg, hoor’, zei iemand een keer bij binnenkomst. Alsof ze vooraf al bang was dat ik mijn hart zou luchten. Een ander vond dat ik te veel wijn dronk. ’Heb je dat nou echt nodig?’ Ja, wist ik veel wat ik nodig had? Ik had het toch ook nooit eerder meegemaakt? Ik snap wel dat het moeilijk is je in te leven, maar zeker toen had ik de energie niet om daar goed mee om te gaan. Het was pijnlijk na mijn man ook vrienden te verliezen.

Gelukkig bleef er een handjevol vrienden over. Echte vrienden. En er kwamen nieuwe vrienden bij. Bovendien ontmoette ik Sebastiaan.

Lees volgende week deel 2.

Hier lees je meer Over Liefde

Wil jij iets (anoniem) delen Over Liefde? Mail naar yanaika@mediahuis.nl