Haar collega’s willen Astrid een groot afscheidsfeest aanbieden nu zij vervroegd met pensioen gaat. Maar zelf zit ze daar niet op te wachten, want de omstandigheden zijn helemaal niet zo feestelijk. Maar dat moet geheim blijven.

Astrid (62 jaar): „Het gaat niet goed met het bedrijf waar ik werk. Corona en concurrentie hebben tot gevolg dat de omzet krimpt. Onze zaak heeft bijna twintig medewerkers, maar de meesten hebben niet in de gaten dat de gouden tijden voorbij zijn. Of ze denken dat alles weer goedkomt zodra de pandemie voorbij is. Maar omdat ik de boekhouding doe, weet ik dat de zaak financieel door een diep dal gaat.

Om paniek bij medewerkers, leveranciers en klanten te voorkomen, hou ik die zorgwekkende cijfers voor me. Ik bespreek ze alleen met mijn baas, die zich zorgen maakt. Hij wil op loonkosten bezuinigen, maar hij weet niet wie hij moet ontslaan. Omdat hij iedereen bij het bedrijf persoonlijk kent, weet hij ook dat de collega’s geen van allen hun salaris kunnen missen.

Bij mij ligt dat anders. Mijn man en ik hebben geen kinderen. We hebben allebei jarenlang gewerkt, ons huis is afbetaald en we hebben wat spaargeld. Daarom is het voor mij geen probleem om nu alvast met pensioen te gaan. Het komt erop neer dat de pensioenpot eerder uitkeert en dat de uitkering daarom lager is. Mijn baas vindt het jammer dat ik wegga, maar tegelijk ziet hij het als een oplossing. Door mij te vervangen door een jonge collega, kan hij fors op loonkosten besparen. Eerlijk gezegd was ik liever nog vijf jaar gebleven, maar nood breekt wetten.

Op de achtergrond speelt dat mijn man ziek is. Daarom is hij al gestopt met werken en wil hij zo veel mogelijk genieten. Hij moedigt me daarom aan om te stoppen met werken, zodat we vaak samen met de caravan weg kunnen. Dat klinkt verleidelijk, maar ik vind dat vooral leuk als onderbreking van mijn werk. Ik geniet meer van een weekendje weg als ik er een werkweek op heb zitten. En niet als ik al een hele week in de caravan heb gezeten.

Kortom: ik ga met pensioen, maar niet omdat ik dat graag wil. En over het waarom van deze stap moet ik zwijgen, om onrust op mijn werk te voorkomen. Dat ik wegga om banen te redden, hoeft niemand te weten.

Maar het dubbele is dat mijn collega’s denken dat ik uit vrije wil vertrek. Ze roepen steeds dat ik een geluksvogel ben, dat ik straks van een lange vakantie kan genieten en dat ik vast wel uitkijk naar mijn laatste werkdag. Als ik die opmerkingen hoor, kan ik wel janken, maar dat doe ik natuurlijk niet. Inmiddels is uitgelekt dat ze een groot afscheidsfeest voorbereiden. Als ze wisten wat er aan de hand was, zouden ze het wel uit hun hoofd zetten, maar om mij te eren, werken ze aan een feestlied. Inmiddels twijfel ik: zal ik gewoon zeggen dat ik dit allemaal niet wil? Dat klinkt ondankbaar, maar als ik de waarheid vertel, breng ik mijn baas in de problemen. Wat is de remedie?”