Dit was geen scifi rampenfilm, geen ’Armageddon’ of ’Deep impact’ om onder het genot van een bakje popcorn van te gruwelen, maar het gebeurde in ons eigen landje. Het zuiden van Limburg werd de afgelopen week uitgeroepen tot rampgebied, toen er iedere seconde bijna 3,3 miljoen kubieke water door de Maas vloeide.

Terwijl de ene na de andere evacuatie ingezet werd, vroeg ik me af wat ik zou meenemen als ik hinkstapsprong mijn huis zou moeten verlaten. Ik heb geen cash in huis, of goud, dat scheelde. Geen kinderen of huisdieren die gewekt moesten worden. Geen kostbare juwelen. Wat dan wel? Ja, in ieder geval mijn laptop waar het manuscript van mijn volgende roman op staat.

Terwijl ik mijn oog door mijn woning liet gaan zag ik ineens de onzinnigheden die we in de loop van ons leven verzamelen. Een flesje kokosconditioner voor zijdezachte lokken, een Le Cruesetpan waar je je een hernia aan tilt, geurkaarsen. Mijn oog viel op een oud fotoalbum, nog uit de tijd waarin we foto’s lieten afdrukken en ze in boekjes plakten, ik zag mijn reeks dagboeken die ik sinds mijn achtste bijhoud. Daarin staat wie ik was, en hoe ik ben geworden wie ik vandaag de dag ben. Maar dat liet ik los, want ik heb geen dagboeken nodig om mezelf eraan te herinneren wie ik ben.

Tijdens de vlucht van mijn ouders vanuit Vietnam hadden ze niets bij zich. Zo licht mogelijk vluchten was het idee. Geen bagage, er was op de boot alleen nog ruimte voor hun angsten en hun dromen. Opgegroeid met gevluchte ouders, die mij leerden dat als alles om je wegvalt, je het met jezelf moet zien te redden. Alles wat je nodig hebt om te overleven, zit in het lijf, in het hoofd. Je moest er maar op vertrouwen dat alle opgedane kennis, alle ervaringen, alle herinneringen en levenslessen op de juiste plek opgeslagen zaten. Mijn ouders zijn met niets anders dan zichzelf op dat bootje gestapt. En ze hebben het weten te redden.

In scifi films zou een watersnoodramp bovenop een pandemie nogal ongeloofwaardig hebben geklonken. Maar met de klimaatveranderingen wordt voorspeld dat we in de toekomst wel vaker rampen zullen moeten trotseren. De vraag: wat neem je mee als alles om je heen wegvalt? Als het grote goed in jezelf zit, moeten we daar maar eens grondig naar kijken. Wat zou je veiligstellen? Ja, jezelf en je geliefden, met hooguit een rugzakje vol kennis, wijsheid, onzekerheid, geschiedenis en levenservaring, daar hoef ik mijn laptop niet voor in te pakken.

Vooralsnog geen schallende sirenes hier. Dus nog genoeg tijd om te werken aan de inhoud van de rugzak. Als het in tijden van nood op onszelf aankomt, dan maar zorgen dat die tas gevuld is met voldoende liefde en wijsheid.