Eva leerde Bob kennen via een spirituele datingsite. Ze vonden elkaar, hielpen elkaar verder, maar moesten ook weer loslaten. „We hebben elkaar nodig gehad om te rouwen.

Bob is weduwnaar, ik gescheiden. Bij onze eerste ontmoeting was alles dicht, dus we zijn gaan wandelen. Het voelde zo goed, dat we uiteindelijk bij mij thuis hebben gegeten. Ik vond hem boeiend. Hij vertelde onder meer over zijn vrouw en ik voelde dat dit een man is die lief kan hebben. Dat vond ik mooi.

Deze dag was de start van prachtige ontmoetingen en langzaam verliefd worden. We deelden van alles met elkaar, ook over zijn vrouw en over mijn ex-man. Hem loslaten was een heel proces geweest. Bob liet me zien wat ik nog te rouwen had en hielp me daarbij. Het was zo heerlijk weer een lief te hebben. Een prachtvent, met diepgang. Hij was lief, zorgzaam en nieuwsgierig. Vol leven en plannen met mij.

Maar Bob raakte me ook in oud zeer. Ik ben opgegroeid zonder mijn moeder. Ze stapte uit het leven toen ik twee was. Toen ik voor het eerst bij Bob thuis kwam, zag ik een gipsafdruk van vier handen. Bob, zijn vrouw en hun twee kinderen. Dat raakte me in het gemis aan herinneringen aan mijn moeder. Mijn vader was snel hertrouwd. Ruimte voor rouw was er niet en hij sprak zelden over haar. In ieder geval niet zoals Bob dat deed over zijn vrouw.

Ik was niet jaloers op haar, trouwens, al merkte ik wel dat Bob nog niet klaar was om écht verder te gaan. Haar potjes crème stonden nog in de badkamer. Die mocht ik wel gebruiken, zei hij en voelde niet aan hoe dat voor mij was. Ondertussen wist ik natuurlijk dat hij ze gewoon niet weg kon doen. Haar jasjes hingen ook nog aan de kapstok. Die zou hij weghalen als ik bij hem introk. Maar ik wilde niet dat hij dat voor mij deed, ik wilde dat hij er zelf klaar voor was. Dat hij de lege haken aan de muur kon accepteren, voordat er iets nieuws zou hangen. Hij nam me mee op vakantie, naar hún vakantieadres. En vaak als hij het over ’wij’ had, bedoelde hij zichzelf en zijn vrouw. Niet hij en ik. Ik voelde me zijn troostmeisje, niet zijn partner.

Rouw is de achterkant van liefde. Bob heeft mijn hart geopend. Daar ben ik hem dankbaar voor. Maar toen dat hart openging, bleek het vol te zitten met oude pijn. Alles aan hem confronteerde me daarmee en hij kon me niet geven wat ik nodig had. We hebben allebei geleerd. Ik ben door hem aan de slag gegaan met het verlies van mijn moeder en de pijn van mijn scheiding. Hij leerde naast zijn vrouw ruimte te maken voor een nieuwe relatie. In mijn beleving zijn we elkaars gids geweest. Ik ben dankbaar voor de inzichten die ik met hem heb opgedaan. Toch mocht het niet zo zijn. Het werkte niet, er lag te veel in de weg. We hebben even geknipperlicht, maar uiteindelijk heb ik het beëindigd. We beloofden elkaar vrienden te blijven en het waardevolle van alles te behouden.

Bob heeft inmiddels een nieuwe vrouw in zijn leven. Het is pijnlijk. Ze is een vriendin van mij. Ik heb ze aan elkaar voorgesteld en vond het een prima idee dat ze samen gingen wandelen en zelfs samen op wandelvakantie. Er speelde in die tijd absoluut niet meer dan vriendschap tussen hen. Toch heb ik misschien iets gevoeld, dat zij nog niet voelden. Ik heb geprobeerd daar niks van te maken en wist ook dat het veroorzaakt werd door mijn eigen onzekerheden. Maar het zorgde evengoed voor wrijving en droeg bij aan onze definitieve breuk.

Afgelopen januari heeft Bob me verteld dat hij en mijn vriendin toch verliefd zijn geworden. Vrienden blijven met mij kunnen ze niet. Ze hebben ruimte nodig. Ik begrijp dat en gun ze allebei een nieuwe liefde in hun leven, maar het raakt. Het voelt alsof ik de weg gebaand heb. Ruimte gemaakt heb waar niet ik, maar iemand anders mag staan. Blijkbaar moest het zo zijn. Ik ben blij met wat Bob en ik elkaar konden geven en hoop oprecht dat ze gelukkig worden.”

Deel ook (anoniem) jouw verhaal Over Liefde. Mail naar yanaika@mediahuis.nl

Lees hier meer Over Liefde