’Kind of Blue’: de reikwijdte van een meesterwerk | Classic album
Elke zaterdagavond kijken we op deze plek terug op een klassieker in de pop/rock. Geïnspireerd door Spotify. Daar zie je regelmatig: ’als je dit leuk vindt, luister dan ook hiernaar’. En zo komt de nieuwe generatie terecht bij onder meer The Doors, Pink Floyd en wie dan ook. Vandaag: ’Kind of Blue’ van Miles Davis uit 1959.
De reikwijdte van de jazz is enorm, dus zomaar even een beste jazzplaat aller tijden aanwijzen is ronduit gevaarlijk. Toch zullen nogal wat liefhebbers en kenners ’Kind of Blue’ uit 1959 deze plaat van Miles Davis als zodanig beschouwen.
Davis genoot al grote faam als trompettist, componist en bandleider. Op ’Kind of Blue’ verzamelde hij een paar van de beste andere muzikanten van die tijd om zich heen. Met een paar vellen schetsen van muziek zetten ze zich in 30th Street Studio/The Church aan het werk. Een voormalige kerk inderdaad, wat de waanzinnige akoestiek verklaart. Zeven mannen op het juiste moment op de juiste plaats.
Het is fenomenaal hoe drummer Jimmy Cobb en contrabassist Paul Chambers met even ingenieuze als strakke ritmes de boel in het gareel houden. Want Miles en saxofonist John Coltrane gaan er in hun solo’s lui tegenaan hangen, terwijl Bill Evans zijn klassieke lessen op de piano op bijna bovenzinnelijke wijze vermengt met jazz.
Chick Corea stelde ooit over dit album dat het de weg opende naar een nieuwe muziektaal. Herbie Hancock vond dat ’Kind of Blue’ de spirit ving van ontdekking en avontuur. ’Kind of Blue’ wordt geregeld in een adem genoemd met ’Someday my prince will come’, dat twee jaar later uitkwam.
Dit meesterwerk is het perfecte begin van een verkenning van de jazz. Waarna je er ook altijd weer naar zult terugkeren.