Bij het avondeten vraagt onze 8-jarige pleegzoon lief naar mijn dag: ‘Heb je veel geschreven vandaag of weinig?’. Ik vertel over het artikel dat ik schreef over het voetbalveld voor Velsen-Noord. Hoe een chipsfabrikant dat wilde sponsoren als ze ook reclame mochten maken. Dat vond hij gek, chips is ongezond. Dat de fabrikant zich terugtrok en ook het geld niet zou geven, was een nog groter onrecht in zijn ogen.

,,Maar de wethouder van Velsen wil wel heel graag een voetbalveld daar en de mensen van de Cruyff Courts ook, dus gingen ze op zoek naar iemand die wilde helpen om dat te betalen’’, leg ik uit.

Dat is gelukt, maar nu is er een nieuw probleem. ,,Want ze hadden al onderzoek gedaan en nu zijn er ineens drie goede plekken.’’ Het skatebaantje kent hij wel, daar racet hij met zijn step wel eens overheen. De andere plekken klinken hem ook wel goed. Wat nu?

Zelf is hij niet zo sterk in keuzes maken. Als hij tijdens een wandeling in de duinen de weg mag kiezen, dan doet hij dat volgens een vaste methode, dus hij weet wel een oplossing. ,,Waarom doet hij niet ienemienemutte?’’ Ik kan een lach niet onderdrukken en verbeeld me hoe in de gemeenteraad ogenschijnlijk onoplosbare problemen op deze wijze worden opgelost. Kustplaats, de schouwburg, Pontplein, woningbouw. De wethouder wijst met zijn vinger en noemt het rijmpje. De winnende optie wordt het, zonder verder debat. Ik moet vooral lachen omdat de 8-jarigeversie van ienemienemutte niet echt rechtlijnig is. De ene keer is de laatst aangewezen optie de winnaar, de andere keer de verliezer. Net wat beter uitkomt.

Onze 8-jarige snapt ook dat ienemienemutte misschien niet de beste oplossing is, dus geeft hij de wethouder een laatste tip: ‘kies gewoon de middelste’.