Die dader heb ik nog wel voor ogen, maar zijn naam heb ik reeds lang uit mijn geheugen gewist. Dat besefte ik pas nadat ik had opgeschreven dat ik verkracht ben en daarmee voor het eerst mijn zwijgen heb doorbroken.

Dapper en moedig? Waarom is dat eigenlijk dapper? Omdat ik me altijd schaamde voor wat anderen daarvan zouden vinden. Omdat anderen het vast raar zouden vinden. Bang om veroordeeld te worden.

Het is lief nu zoveel steun te ontvangen, maar het zou toch eigenlijk geen dapper iets moeten zijn om het te kunnen vertellen. Want dapper veronderstelt nu dat er ook meisjes en vrouwen zijn die nog niet dapper genoeg zijn om zich uit te spreken.

En eerlijk; het schrijven was één ding maar dat het ook echt naar buiten zou gaan, in de openbaarheid zou komen, maakte nerveus. Dat er zoveel hartverwarmende reacties zouden komen, was boven verwachting, want de angst regeerde.

Onzin! Die angst is nergens voor nodig, want om Hadewych Minis te citeren: ’Er gebeuren te veel heftige dingen tegenover vrouwen, dat moet klaar zijn’. Inderdaad, het moet maar eens afgelopen zijn. Maar dat zal niet gebeuren als we onze mond niet opentrekken, als je niet zonder schaamte kunt vertellen wat je is aangedaan, want de schuld ligt niet bij jezelf.

Spreek je uit, want je bent geen aansteller. Ook niet als het maar een enkel woord is dat je raakt. Iets wat een ander als compliment bedoelde en die zich nu realiseert dat ’goedbedoelde complimenten als ongewenst kunnen worden ervaren’.

Die collega realiseerde zich dat ook, nadat ik de stilte had doorbroken en wellicht een verandering in werking heb gezet. Misschien dapper, maar ik ben niet uniek.

Hij was al veel te ver gegaan voor ik uiteindelijk het woordje stop over mijn lippen kreeg | column