Het decor is een Engels dorp waar een sombere Gervais redacteur is van een plaatselijk advertentieblaadje. One man against the world met een fles in de buurt. Er valt weinig te lachen met hem. Bewonderenswaardig want doorgaans geeft een comedyschrijver, Seinfeld bv, zichzelf de dankbaarste rol. Ontzettend grappig zijn wel alle andere figuren. Allemaal losers, smaller than life. Met veel harde grappen zoals we van Gervais gewend zijn. Een serie die u moet zien als u weduwnaar bent of als u wat anders bent. Een zin die ik overigens gepikt heb uit de Max Havelaar van Multatuli: „Een boek dat ge lezen moet als ge makelaar in koffie zijt, of als ge wat anders zijt.”

Natuurlijk nam ik me voor één aflevering per dag te bekijken en natuurlijk had ik op de tweede dag alle afleveringen gezien.

Eén element licht ik er even uit. Gervais heeft een hele serie filmopnames van zijn overleden vrouw. Die zit hij met een glas in de hand te bekijken. We zien haar in de woonkamer met de hond, in de sneeuw met een sneeuwpop, of in de keuken met potten en pannen. Steeds vrolijk lachend, het soort vrouw dat we allemaal wel in huis zouden willen hebben.

En ineens realiseerde ik me dat ik van mijn eigen vrouw niet meer dan twee fragmenten heb. Een beeldfragment waarbij je haar eventjes ziet aan een lange tafel in een restaurant. En er moet ergens een oud cassettebandje zijn waarop ze met de kinderen ’Draai het wieletje nog eens om’ zingt. Maar ik breng het niet op om de honderd bandjes in mijn huis af te draaien om dat ene deuntje te horen.

Ik heb me lang vervloekt dat ik niet meer materiaal heb geschoten. Ook toen ik wist dat ze niet lang meer te leven had, kwam het niet bij me op iets vast te leggen. Er is alleen een foto in het ziekenhuis waarbij ze mij over mijn bol aait. Drie dagen daarna overleed ze.

Ik zie Ricky Gervais almaar kijken naar de filmpjes van zijn vrouw, tot ze de status van een heilige gekregen heeft. En ineens weet ik niet meer zo zeker of ik het gemis van dat soort opnames wel betreuren moet.

Vorige maand was het twee jaar geleden dat Emma overleed. Ik heb het op haar sterfdag zwaar te verduren gehad. En ik denk niet dat vrolijke vakantiefilmpjes of kinderliedjes me erg geholpen zouden hebben. Al ben ik me ervan bewust dat ik van de nood een deugd maak.