Ze had vol bruin haar en mooie donkere ogen. Ze voegde zich bij de kassajongen naast haar en smoesde iets in zijn oor. Een blos verscheen op zijn rozige wangen, toch bleef hij stoïcijns producten scannen.

Haar hand zweefde weifelend boven zijn schouder en belandde op zijn vlezige bovenarm. Daar leken ze allebei een beetje van te schrikken. ,,Shit, ik moet weer open’’, zei ze met een blik op de rij, die nu in een Y-splitsing tot in twee gangpaden liep.

,,Je moet niet open, je moet schoonmaken!’’ brieste hij. ,,Straks gaan we sluiten en dan moet alles nog gebeuren.’’

,,Maar kijk die rij!’’

,,Oké, dan ga je lekker open.’’

Het meisje bespeurde de ontluikende hartstocht die schuilging onder het gesnauw en keerde terug naar haar kassa.

,,Jullie lijken wel een getrouwd stel’’, zei een oude man in een booster terwijl hij zijn spullen op de band plaatste.

,,Getrouwd? Met haar? Echt niet, nooit niet’’, sputterde de jongen.

Boven het mondkapje van de man stak een grote puntige neus uit, als een beschuldigende vinger. ,,Een journalist zei ooit tegen Winston Churchill: ’Als u mijn man was, zou ik u vergiftigen.’ Waarop hij antwoordde: ’Als u mijn vrouw was, zou ik het nemen.’’’

De jongen, elders met zijn gedachten, bliepte zwijgend verder en fronste niet-begrijpend.

,,Dan heeft uitleggen ook geen zin’’, zuchtte de man, waarna hij de anekdote begon uit te leggen. Een paar meter verderop trok het meisje haar mondkapje wat verder omhoog, maar haar glimlach viel niet te verbergen.