Marijke is voor het eerst in acht jaar verliefd. Of er meer in zit, weet ze niet en dat hoeft ze ook niet te weten. „Ik heb voor het eerst in mijn leven ervaren dat ik me open kan stellen. Het geeft me vertrouwen in mezelf.

Ik ben beschadigd. Mijn moeder stierf toen ik nog heel klein was. Dat heeft mijn leven bepaald. Ik ben de eerste vijftig jaar van mijn leven depressief geweest. Altijd op zoek naar liefde, terwijl de deuren waar ik aanklopte gesloten bleven. Ik vond niet wat ik zocht, omdat ik geen idee had wat ik nodig had. Bovendien probeerde ik altijd een betere versie van mezelf te zijn. Ik was ervan overtuigd dat mezelf zijn niet goed genoeg was. Ik heb de gebeurtenissen uit mijn jeugd nooit serieus genomen - ’zo erg was het nou ook weer niet’ - tot een therapeut dat wel deed. Het hielp me mededogen te krijgen met mezelf. Ik leerde van mezelf houden. Mede daardoor kon ik me openstellen toen ik Miriam ontmoette.

Ik woon in een yurt in Andalusië. Een vriendin van me kende een Belgische vrouw en vroeg me of zij er een keer mocht komen kijken. Natuurlijk! Ik zie Miriam nog de tuin inlopen. Er hing een energie om haar heen, bijna lichtgevend. Bruine twinkelogen. Ik werd meteen blij van haar. Ze had zich in doeken gehuld. Je hebt van die vrouwen die dat heel goed kunnen. Een doek om haar hoofd, één om haar hals en een soort omwikkeling om haar lijf. Ze was zo prachtig. Tja, dit klinkt wel echt verliefd, hè? En meteen dacht ik: ’zou het dan toch nog mogelijk zijn?’.

Ik liet die gedachte meteen weer los, hoor. We hebben een leuke dag gehad met z’n drieën. We zwommen in de rivier en praatten met elkaar. Miriam en ik bleken veel gemeen te hebben. Daarna bleven we afspreken en uiteindelijk heeft ze hier zes weken gewoond. Ik heb altijd laten blijken dat ik gecharmeerd was, maar verder nergens om gevraagd.

We waren intiem in de zin dat we onze angsten en onzekerheden durfden te delen en soms hielden we elkaars hand vast. Veel meer hoeft van mij ook niet. Ik heb haar wel een keer voorgesteld om samen te liggen. Gewoon, ieder op haar zij om elkaar aan te kijken. Ze wilde wel, maar het beangstigde haar uiteindelijk zo dat ze liever naar huis ging. Miriam heeft een paar keer afstand van me genomen. ’Je gevoelens voor mij zijn te intens. Ik ben niet lesbisch’, zei ze. En ze vreesde de liefde. ’Welkom bij de club’, was mijn antwoord. Eigenlijk was zij nu de vrouw die ik altijd was. Bang om niet aan de verwachtingen van de ander te kunnen voldoen. Maar ik heb helemaal geen verwachtingen. Ik vind het gewoon fijn met haar.

Een paar weken geleden overleed de Vietnamese boeddhistische monnik Thich Nhat Hanh. Ik heb van de zomer nog contact met hem gehad, nadat ik wat online seminars van hem had gevolgd. Hij zei dat verliefdheid je object van liefde verandert in een object van begeerte. Je wil die persoon bezitten. Die persoon moet voor jou iets invullen dat je mist. Als dat niet lukt, veroorzaakt dat lijden. Maar eigenlijk zou je datgene wat je mist, niet bij een ander moeten halen, maar uit jezelf.

Natuurlijk ken ik begeerte en de nare gevoelens die daarbij horen, zoals bijvoorbeeld jaloezie. Maar sinds ik van mezelf leerde houden, heb ik niemand nodig om dat weg te nemen. Ik kan die gevoelens accepteren. Een beetje als een roze olifant. Je kunt wel proberen er niet aan te denken, maar dan denk je nergens anders meer aan. Ze mogen er gewoon zijn.

Miriam moest terug naar België. Haar ouders hebben haar zorg nodig. We appen met elkaar. Soms vraagt ze of ik me wel red, maar ze hoeft zich geen zorgen te maken. Natuurlijk zou ik het heerlijk vinden als ze terugkomt, maar ik wil dat alleen als het ook goed voelt voor haar. Ik ben gelukkig en heb er vrede mee als ze niet komt. Ik kan liefhebben, zonder te begeren, weet ik nu en zij heeft me dat laten zien. Daar ben ik dankbaar voor.”

Lees hier meer Over Liefde

Deel ook (anoniem) jouw verhaal Over Liefde. Mail naar yanaika@mediahuis.nl