Dat heeft met covid te maken, maar zeker ook met mij. Of beter gezegd: mijn virusangst in combinatie met vliegschaamte. Het eerste neemt gelukkig af; het laatste geenszins, dus leek het De Man en mij een goed plan om met de auto te gaan. Duitsland werd het. Om precies te zijn: Hannover. Vanwege een tentoonstelling met mode van gerecyclede Togolese printstoffen in het Textielmuseum aldaar.

Na een rit van vier uur, inclusief pitstop in Enschede, checkten we in in ons hotel. Beiden met een gezichtsmasker. Niet een met een kek kleurtje of motiefje, maar zo’n wegwerpgeval, wat ik bijna twee jaar lang - wegens ’saai’ - geweigerd had om te dragen. De Fräulein van de receptie reageerde ontsteld op onze mondkapjeskeuze. Niet omdat ze van de modepolitie was, maar omdat ze niet voldeden aan de geldende voorschriften. Met een glimlach wees ze op het bordje ’Zutritt nur mit FFP2-Maske’ boven haar fraai gekapte hoofd. Toen reikte ze ons twee goedgekeurde exemplaren aan, die we gedurende ons gehele verblijf hebben gedragen. Zoals werkelijk iedereen daar.

De maskerdiscipline van onze oosterburen heeft ons werkelijk verbaasd. Net als de consciëntieusheid waarmee de coronaregels in de horeca werden nageleefd. En de gelatenheid waarmee eenieder zich hieraan onderwierp. Zonder gesputter of gedoe. Een verademing. Hier bij ons is alles wat covid betreft onderwerp van discussie en het vrij interpreteren van de regels lijkt bijna een sport. Waar zit ’m dat toch in? Puur opportunisme? Een kwestie van ’vrijheid blijheid’? Doodgewone betweterigheid?

Al met al hebben we genoten van ons Duitsland-uitje. De tentoonstelling was inspirerend, zij het veel kleinschaliger dan gedacht. Naast de herinneringen heb ik uiteraard ook wat souvenirtjes meegebracht: een ladinkje FFP2-maskers in roze, paars en regenboogkleuren. Want ons land mag straks weer helemaal ’open’ zijn, van het virus zijn we nog lang niet af. Ik blijf dus blijmoedig een mondmasker dragen. Omdat Kuipers het wil of omdat ikzelf vind dat het moet. Ik ben per slot een Nederlandse. Een beetje betweterig zijn is soms goed.