Vorig jaar kreeg Alex (58) corona en werd in slaap gebracht op de IC. Hij had geen idee dat zijn vrouw een dag later overleed. „Ik zei altijd dat ik als eerste dood wilde. Het leek me afschuwelijk afscheid van haar te moeten nemen. In zekere zin is dat me bespaard gebleven.

Ik noemde Berna mijn meisje met de apenboom. We kenden elkaar sinds 1989. Een paar jaar later stal ik voor haar een apenboompje bij Intratuin. ’Hoe kom je daar nou weer aan?’, zei ze. ’Gejat zeker?’ Inmiddels is die boom hoger dan het huis waar ze toen woonde. Hij staat er nog.

Ik was een boef. Opgegroeid in Amsterdam en al jong aan de drugs en in de onderwereld. Ik heb dingen gedaan waar ik nog altijd spijt van heb. In de gevangenis heb ik vijf keer om overplaatsing gevraagd naar een afkickkliniek. Daar heb ik uiteindelijk anderhalf jaar gezeten.

Toen ik Berna ontmoette, was ik clean. Ik was voor een meisje naar Den Helder verhuisd, maar toen dat uitging, pakte ik mijn oude leven weer op, minus de drugs. Ik was een feestbeest, altijd aan het knokken en ik had de ene griet na de andere. De eerste keer dat ik Berna ontmoette droeg ze een heel kort rokje en hoge laarzen. ’Godverdomme, wat een lekker wijf’, dacht ik nog. ’Mooi voor een onenightstand.’ Ik vond mezelf helemaal de man, maar Berna hield de boot af.

Ze was interessant. Berna had toen nog een relatie, maar ook toen dat voorbij was, kreeg ik haar niet zomaar. Het was aantrekken en afstoten. Ook later nog konden we ontzettend ruzie maken en het altijd weer vurig goedmaken. Ik was haar stront en ik was haar goud.

Berna hield me op het rechte pad. Ik weet nog dat we uitgingen in mijn Opel Ascona. We waren een week of vier bij elkaar. Ze vroeg me wanneer ik mijn rijbewijs had gehaald. ’Mijn rijbewijs?’, zei ik. ’Die heb ik niet.’ Ze was woest. ’Als je nog één keer in die auto rijdt, bekijk je het maar!’ En vervolgens betaalde ze mijn rijlessen. Ook dat verklootte ik trouwens, want ik reed stiekem toch. Toen ze erachter kwam, moest ik de Opel verkopen. En ik deed het. Ik was gek op haar en hoewel ze het niet letterlijk zei, wist ik dat ik haar kwijt zou raken als ik me misdroeg.

We zijn dertig jaar samen geweest. De eerste jaren waren turbulent en ik ben een jaar weggeweest. Maar uiteindelijk bracht een vriendin ons weer bij elkaar. Verliefdheid werd houden van en toen ik in 1999 een huis kon krijgen, hebben we ons leven verder opgebouwd. Het besef groeide dat we samen oud zouden worden.

In februari 2021, een paar dagen voordat we allebei corona kregen, verhuisden we naar een nieuwe woning. Kleiner en met een traplift, beter afgestemd op Berna’s gezondheid. Ze had een longaandoening. Toen bleek dat we het bankstel niet binnen konden krijgen, belden we een bevriende glaszetter. Het was een hele klus, maar hij kreeg het raam eruit en de bank erin. Na afloop zei hij grappend dat we bij een nieuwe bank maar iemand anders moesten vragen. We hadden geen idee dat hij twee weken later opnieuw nodig zou zijn, om haar kist uit datzelfde raam te tillen.

Ik kreeg griep dacht ik. Berna vertrouwde het niet. Ik was kortademig en ze belde de huisarts. Zelf zat ze al wat rillerig onder een dekentje. De huisarts kwam volledig ingepakt binnen en binnen no time lag ik in een ambulance. Berna appte nog: ’Vechten hoor, jongen. Ik hou van jou. Tot straks’. Maar ik heb haar niet meer gezien.

29 dagen later werd ik wakker. Mijn wereld stortte in. Als ik niet vastgebonden had gelegen, had ik mezelf wat aangedaan. Maar als je het over liefde wil hebben, moet ik mijn zus, mijn vrienden en vooral John en Jorina noemen. Zij en Berna’s zoon zijn door een hel gegaan, terwijl ik sliep. Elke dag stonden ze naast mijn bed. En toen ik wakker werd, sleepten ze me er doorheen. Ik revalideerde en rouwde tegelijk. Met hén. Ik moet mijn meisje missen, maar ik ben eeuwig dankbaar dat zij er zijn.”

Deel ook (anoniem) jouw verhaal Over Liefde. Mail naar yanaika@mediahuis.nl

Lees hier meer Over Liefde