Ik heb er behoorlijk wat voorbij zien komen. Variërend van ’elke dag een groene smoothie’ tot ’schrijf vijf dingen op waar je dankbaar voor bent’.

Een paar jaar geleden riep ik zelf een challenge in het leven, puur voor De Man en mij: om de week een museum bezoeken, in België of Nederland. Dat doen we sindsdien met plezier (de coronatijd uitgezonderd). Kunst inspireert en verzet de zinnen. Bovendien kom je zo nog eens ergens. Afgelopen week togen we naar het Drents museum in Assen om ’Viva la Frida’ te zien, de tentoonstelling over de non-conformistische, getormenteerde en talentvolle Mexicaanse kunstenaar Frida Kahlo. Bloemenkrans op het hoofd, doorlopende wenkbrauwen en onverschrokken blik. Ook als je haar werk niet kent, ken je haar wel.

De expo was fantastisch en verschafte inzicht in haar compromisloze leven, liefdes en schilderkunst. Ook waren enkele persoonlijke eigendommen tentoongesteld: sieraden en traditionele kleding, naast orthopedisch schoeisel (opgehipt en wel) en de korsetten die ze noodgedwongen droeg sinds het busongeluk waarbij ze haar ruggengraat brak.

Het museum bleek druk bezocht. Bijna alsof er nooit een pandemie was geweest. Dat was even schrikken, maar begrijpelijk, want in deze - in velerlei opzicht - bedreigende tijd snakken we massaal naar schoonheid. Frida’s (zelf)portretten, consequent ’indringend’ genoemd, en al het andere getoonde hebben me geraakt. Chapeau voor de curatoren.

Bepaald bevreemdend was echter de aanblik die de museumwinkel bood, gedecoreerd met nepbloemenkransen en -cactussen (want Mexico) en gevuld met Frida-parafernalia. Van mokken en notitieboekjes tot koelkastmagneten, van speldenkussens (?) en knuffels tot een slaapmasker (creatief, ik geef het toe) en van puzzels tot de onvermijdelijke schoudertasjes - waaronder één met de opdruk ’Frida Selfie Queen’.

Ik voelde me zeer ongemakkelijk bij deze overdaad aan gadgets en hebbedingen, ’geïnspireerd’ op de kunstenaar c.q. haar kunst en veelal voorzien van haar beeltenis. Of beter gezegd: een gladgetrokken versie daarvan. Zo ook de illustratie op een van oorsprong Amerikaans zelfhulpboek, blijkens de ondertitel ’een gids om te leven met lef’. ’Wat zou Frida doen?’ stond in roze letters op de cover te lezen. Ik legde het boek snel weg. De rest van de week liep ik rond met een heel andere vraag: wat zou Frida vínden van deze vercommercialisering van haar werk en haar gehele wezen?