Een lief, klein konijntje had zich onder een prikkelstruik verschanst na een aanval van een golden retriever. Het had op de een of andere manier aan zijn sterke kaken weten te ontsnappen. Mijn vrouw, die voorbij kwam met onze hond, aarzelde geen moment. Het hevig geschrokken dier wachtte ongetwijfeld een wisse dood als het werd achtergelaten.

Zij zette daarom een reddingsactie op touw, kroop half onder de struik en bevrijdde het konijntje. De dierenambulance werd gebeld. In haar armen en jas droeg ze het dier naar huis, terwijl de bazin van de golden retriever ook onze hond aangelijnd mee terug nam.

Thuis legden we samen het konijn in een doos met een dekentje, dat meebewoog met het hoge ademritme van het dier. Het konijn was zwart, met een gehavend oor en liet zich gemakkelijk aaien. We vermoedden dat hij als huisdier gedumpt was. Nou zit het wandelgebied inderdaad vol met konijnen én is het een voormalige vuilstort, maar je tamme konijn bij zijn wilde soortgenoten lozen leken ons geen garantie op een zorgeloos nieuw leven.

Als zijn achterkant verbrijzeld is, kunnen we helaas niets meer doen, zei de dierenambulancemedewerker toen hij kwam. Dan zou hij een spuitje krijgen. Toch was ons gemoed nu monter; het konijn maakte een alerte indruk en reageerde relaxed op onze aanrakingen. Bovendien brengt een goed getrainde retriever zijn prooi bruikbaar naar de baas - het hele concept van retrieven.

Met de verschrikkingen in Oekraïne op het netvlies zoek je hoop in de schoonheid in iets kleins, zoals de hond die levend onder het puin vandaan komt na een aardbeving. Hoop die vervloog met het telefoontje naar de kliniek.