Een moederskindje, zo mag je Wim Primowees (45) gerust noemen. Drie keer per maand stapt Wim op de fiets naar begraafplaats Duinrust om bij zijn overleden moeder te kunnen zijn. Ruim 25 kilometer fietsen vanuit Haarlem naar Beverwijk, bijna altijd wind tegen. En dat met twee versleten knieën, een dubbele rughernia, een versleten lendenwervel en chronische bronchitis. „Mijn moeder is 11 jaar geleden overleden, maar ik mis haar nog iedere dag”, vertelt Wim emotioneel, terwijl hij een foto van het graf laat zien. Keurig onderhouden met bloeiende bloemen. ’Voor altijd in ons hart’ staat in de grafsteen gegraveerd. Een andere foto laat zijn moeder zien. Als twee druppels water lijkt Wim op haar. Dezelfde scherpe gelaatstrekken, dezelfde vriendelijke oogopslag.

Na haar dood ging het snel bergafwaarts met Wim. „Ik ben toen echt van mijn padje gegaan. Drinken, drugs, feesten. Ik had schijt aan de wereld. Nu ben ik sinds 10 maanden weer schoon. Ik heb geen schulden meer, maar ik sta nog wel onder bewind.”

Twentse tongval

Als geboren Beverwijker groeide Wim op in een slechte gezinsomgeving. „Het was moord en doodslag tussen mijn vader en mij. Hij was alcoholist met een kwade dronk. Mijn moeder was ook alcoholistisch, maar met een vrolijke dronk.” De situatie was zo slecht, dat Wim op zijn elfde jaar uit huis werd geplaatst. Eerst in een gezinsvervangend tehuis in Leiden, daarna in een opvang in Almelo in het oosten van het land. „Daar heb ik prachtige jaren gehad. Het tehuis zat om de hoek bij een taxibedrijf waar ook automonteurs werkten. Ik ben daar naar binnen gestapt en mocht meelopen. Ik kreeg 7 gulden om een auto te wassen en te stofzuigen. Later heb ik daar mijn monteursopleiding gehad”, vertelt Wim met een licht Twentse tongval en een glunderende lach op zijn gezicht. „Ik heb spijt dat ik daar ooit ben weggegaan. In het boerenland staan de deuren altijd voor je open.”

Het was de liefde die hem naar Haarlem dreef. „Na 8 jaar samenwonen ging mijn relatie stuk. Gelukkig had ik een warme vriendschap met een oudere buurvrouw opgebouwd. Haar man was net overleden. Toen ben ik in dezelfde flat van de zesde verdieping naar 2-hoog verhuisd.” Terwijl de vriendschap langzaam uitgroeide tot een relatie, raakte zijn nieuwe liefde in een zware depressie. „Ze heeft mij toen gevraagd uit huis te gaan. Sindsdien slaap ik als bankjumper bij vrienden en het laatste half jaar bij de daklozenopvang in de Wilhelminastraat. Al ben ik vaak bij mijn ex als ze me nodig heeft.”

Amerikaanse XL bulldog

Naast zijn zorg voor zijn ex-vriendin is het zijn andere liefde voor wie hij naar zijn oude huis blijft komen. Benji, een enorme Amerikaanse XL bulldog, die Wim samen met zijn ex uit het asiel heeft gehaald. „Lomp, log en zo sterk als een tank. Maar ontzettend lief. Benji heeft nog gedragstherapie gehad van gevangenen die hondentraining gaven. Alleen de buren moet hij niet hebben. Dan kan ik hem bijna niet houden.”

Wim hoopt snel een eigen woning te krijgen. Misschien zelfs al deze maand. „Dat zou een nieuwe start zijn. De helft van de week kan Benji dan bij mij komen wonen. Hoe fijn zou het zijn als ik dan een tweedehands scootertje zou hebben en niet meer hoef te fietsen. Door mijn werk als automonteur en bij een asbestverwijderingsbedrijf heb ik jarenlang krom gestaan en asbest ingeademd. Ik ben altijd moe en ik heb veel pijn. Met een scooter kan ik makkelijker naar de begraafplaats gaan en mijn ex bezoeken als ze weer verdrietig is.” Wat voor scooter maakt Wim niet uit. „Als het maar rijdt en er reserve-onderdelen voor te krijgen zijn. Sleutelen en onderhoud kan ik zelf wel.”

Wilt u deze Haarlemmer helpen? Stuur dan een mail naar haarlemmershelpen@haarlemsdagblad.nl met korte motivatie (drie regels) waarom u de persoon wilt helpen. Vermeld ook uw telefoonnummer.