We buitelen over elkaar heen om Oekraïners hulp te bieden. Babyvoeding, medicijnen, powerbanks, sokken, je kunt het zo gek niet bedenken of het wordt ingezameld en op transport gezet richting de Pools-Oekraïense grens. Airbnb biedt gratis onderdak aan duizenden Oekraïners in heel Europa. Oekraïners hoeven zich geen zorgen te maken over een visum.

Het is hartverwarmend hoe niet alleen Nederland, maar de hele wereld, samenkomt om te helpen nu Poetin een oorlog is begonnen in Oekraïne. We willen, we moeten iets doen. Het doet terugdenken aan toen we ook de Kosovaren ruimhartig verwelkomden in 1999.

Hoe mooi die hulp ook is, het legt ook een lelijke kant bloot van de Europese hulpreflexen. Want waar waren deze open armen voor de vluchtelingen uit Syrië of Afghanistan? Waarom krijgen Oekraïners wel alle kansen aangeboden die Nederland te bieden heeft, maar leven in ons land al 20 jaar ongedocumenteerden die niets mogen en niets kunnen?

De westerse betrokkenheid wordt geduid met stuitende analyses: ’Dit is de welvarende middenklasse, deze mensen zien eruit als doorsnee Europese families, als onze buren.’ Of: ’Het verschil met andere landen ver weg, is dat dit Europeanen zijn die vermoord worden.’

Dus, oorlog is alleen erg als het in Europa gebeurt? Als de slachtoffers Europees, en dus wit zijn? Als ze op ons lijken? Pas dan komen we echt in actie. Het is een feit dat alle grenzen openzwaaien om Oekraïners een veilig heenkomen te bieden, terwijl er tegelijkertijd tussen de Poolse en Wit-Russische grens groepen ’andere’ vluchtelingen klem zitten. Mensen uit het Midden-Oosten, uit Afrika, uit Afghanistan, die ook een veilig heenkomen zoeken, op de vlucht voor het geweld in eigen land.

Een vriend stuurde via Whatsapp: ‘Mensen met mijn huidskleur zijn duidelijk minder waard hier’.

Hij heeft gelijk.