Jenny (46) was in haar jeugd al een dondersteen, toen ze als ’eigenwijze Jenny’ opgroeide in het woonwagenkamp in de Waarderpolder. „En dat ben ik nog steeds”, lacht ze. „Ik ben voor niemand bang. Je komt of wel of niet de verkeerde tegen, dat heb je toch niet in de hand. Ik bepaal mijn eigen leven.”

Jenny is grootgebracht met haar vader, broer en twee zussen. Rond de leeftijd van vijftien jaar verhuisde het gezin van het kamp naar een echt huis. Het was even wennen, maar Jenny zou nu niet meer in een woonwagen willen wonen. Al woont ze nog wel in de buurt van het woonwagenkamp, waar haar moeder, zussen en lievelingstante wonen.

In de opgepoetste woning hangt de foto van haar vader, die twee jaar geleden overleed, prominent aan de schouw. Naast hem een ingelijst portret van broer Harm die na vele ziektes in 2021 uiteindelijk aan corona en epilepsie bezweek. „Op mijn vaders sterfdag moet ik altijd afleiding zoeken. Ik mis hem en mijn broer wel, hoor.”

Haar vaders urn staat boven in de slaapkamer. „Ik praat met zijn as. Sommige mensen vinden dat raar, maar ik niet. Het doet mij goed.”

Overlast

Jenny heeft altijd haar eigen leven geleefd, vaak met diepe dalen. Zwaar dyslectisch kwam ze in het speciale onderwijs terecht. Al op jonge leeftijd werd Jenny wettelijk afgekeurd om te werken wegens psychische problemen en een chronische aandoening aan haar rug.

Sindsdien leeft ze onder toezicht van een Wajong-uitkering en brengt haar dagen door in een speciale dagbesteding. Zes jaar lang was ze getrouwd met een Marokkaanse man. Het was een moeilijke strijd, waarin haar ex-man vocht tegen zijn verslavingen.

„Ik heb alles alleen gedaan. Van hem heb ik wel een dochter gekregen, waar ik dol op ben. Zij is degene die mij op de been houdt. Samen met haar zoontje, mijn oogappel.”

Met haar huidige vriend onderhoudt ze al zeven jaar een moeizame knipperlichtrelatie. „Met hem is er heel veel gebeurd. Politie aan de deur, zoveel overlast dat ik bijna dakloos ben geworden. Hij mag van de woningbouw ook niet meer in mijn huis. Dan heb ik meteen een probleem. Maar hij kan niet buiten mij. En terecht, zo’n vrouw als ik krijgt hij nooit meer.”

Strijd aangaan

Het tekent Jenny dat ze zowel kwetsbaar als krachtig is. Al jaren heeft ze angstaanvallen, vooral in de avond. Hollandse muziek maakt dan rustig, schoonmaken geeft afleiding tegen de stress. Of bij lekker weer fietsen naar Zandvoort. Via DigiContact beeldbelt Jenny wekelijks met een begeleider om haar verhaal kwijt te kunnen.

Maar bij tegenslag komt altijd ’eigenwijze Jenny’ weer boven. „Ze zijn nu aan het kijken of ik begeleid moet gaan wonen. Maar dit huis is mijn stekkie. Ik laat me niet wegjagen. Kom maar op, dan ga ik de strijd aan.”

Ze is trots op haar huis, dat een puinhoop was toen ze er zeven jaar geleden in trok. Alle meubilair heeft ze gekregen of is verzameld. Jenny wil nog graag haar betegelde tuintje opknappen. „Het oude schuurtje moest weg vanwege asbest. Ik zou echt blij zijn met een nieuw tuinhuisje, waar ik mijn spullen op kan bergen.”

Jenny wil graag haar tuintje opknappen. De tegels zijn keurig schoongespoten, maar een tuinhuisje ontbreekt om haar spullen in op te bergen. Kosten: 550 euro.

Wilt u deze Haarlemmer helpen? Stuur dan een mail naar haarlemmershelpen@haarlemsdagblad.nl met korte motivatie (drie regels) waarom u de persoon wilt helpen. Vermeld ook uw telefoonnummer.