Mijn fascinatie voor koningshuizen dateert echter van lang daarvoor. Ik ben in feite altijd een soort vorstenvorser geweest, een observator, een onderzoeker welhaast. Gegrepen door het fenomeen der blauwbloedigheid als een sociologisch verschijnsel, een relict uit een lang vervlogen tijd. Uit recent onderzoek is gebleken dat het gros van onze landgenoten nog immer pro-Oranjes is, ook al is het vertrouwen in de koning wederom gedaald en wordt het draagvlak voor de monarchie almaar kleiner. Van mij mag het instituut koningshuis blijven. Mits het duchtig wordt afgestoft en opgefrist. Kortom: aangepast aan deze tijd.

Dat hele erfopvolging-ding mag er dus meteen uit. Dat is m.i. de eerste stap op weg naar democratisering en modernisering. Het zorgt ervoor dat je tussentijds afscheid kunt nemen van een persoon of familie wie het koningschap toch niet goed past. En bekijk het ook eens van de andere kant: het is nogal wat om van mensen te vragen om zich een leven lang aan één job te committeren. Hoe vorstelijk beloond dan ook! Zo’n Amalia moet toch ook de vrijheid hebben om te kiezen wat ze wil worden of zijn? Ik ben dus voorstander van een constructie waarbij een willekeurige familie voor een bepaald aantal maanden of jaren het predicaat ’koninklijk’ mag voeren. Inclusief alle rechten en (ceremoniële) plichten die daaraan verbonden zijn. Het staat eenieder in ons land vrij om te solliciteren op die functie, ongeacht achtergrond, leeftijd, etniciteit, gezinssamenstelling, of wat dan ook.

We zitten nu al een paar eeuwen vast aan De Oranjes – en zij aan ons - stel dat dat in de toekomst De Doorsons, De Alami’s, De Cohens, De Jansens, De Deuls of De Wongsoredjo’s zouden zijn? Stel dat zij/wij allemaal per toerbeurt een invulling aan het ambt zouden kunnen geven? Dat zou toch uitermate verfrissend wezen! De toekomst van de monarchie ligt in een roulerend koningschap. Democratisch, helemaal van nu en met meer ruimte voor eigenheid. In mijn ogen de belichaming van de Nederlandse identiteit.