Ik wacht op een vriendin die met haar scooter komt. Daarin doen we haar jas en mijn sleutels. Ze doet de sleutel van haar scooter aan haar schoenveter (ultieme ‘hardloop-hack’) en we lopen als vrije vogels zonder ‘bagage’ acht kilometer hard, geven elkaar een high five en na het stretchen is het tijd om naar huis toe te gaan, we moeten immers werken.

Wat blijkt: mijn vriendin heeft niet de sleutel van haar scooter aan haar veter gedaan, maar die van het slot.

Gevolg: we kunnen met dat ene verkeerde sleuteltje niks. Ik kan mijn huis niet in of mijn fiets pakken, zij niet bij haar telefoon. Portemonnees hebben we ook niet. Wat we wél hebben: de sleutel van haar huis in het Rozenprieel.

Nu zijn we best sportief, maar u begrijpt dat we na dat rondje er nogal tegenop zien om met de benenwagen daar naartoe te gaan. Een ‘stukkie’ dat ons lopend een klein uur kost.

Het voordeel van de uithoek waar wij lopen: geen stoplichten (de vijand voor hardlopers). Het nadeel: geen bussen. En al reden die er wel, dan zouden we moeten bedelen om een gratis rit. Een deelscooter gebruiken zonder telefoon kan óók niet. We besluiten dan maar te liften. Nog nooit gedaan en terecht, blijkt.

Geen enkele auto stopt, dus we besluiten er een aan te houden. Meneer heeft haast maar moet toevallig naar het centrum en wil ons wel afzetten bij de Appelaar.

We kruipen zwetend op de achterbank en lopen daarna verder naar het Rozenprieel. Daar pakken we de reservesleutel van de scooter. Aan het Spaarne woont een bekende die gelukkig wakker wordt van de deurbel, zodat ze ons naar de scooter kan brengen. Mijn vriendin: „Dit was best brutaal.” Ik: „Maar een brutaal mens heeft de halve wereld.”