De buurvrouw van Suzan is weduwe en wil graag een nieuwe man. Daarom heeft ze Suzan al gepolst om haar met een kandidaat in contact te brengen. Maar de dochter van de buurvrouw is daar faliekant op tegen. Doorzetten of niet?

Suzan (48): „We wonen al vijftien jaar in ons vertrouwde wijkje en hebben goed contact opgebouwd met onze buren. Vooral onze bejaarde buurvrouw Ans is ongeveer een vriendin geworden. Ze springt af en toe in als oppas en weet altijd raad bij praktische probleempjes. Ans kan de gekste vlekken uit de witste tafelkleden krijgen, kent duizend recepten voor lekkere gerechten uit haar hoofd en vertelt me altijd precies waar je de beste koopjes kunt scoren.

De laatste jaren waren moeilijk voor onze buurvrouw: haar man overleed in de eerste coronagolf. De rouw overviel haar. Ze was verdrietig en het lukt haar niet om haar leven weer goed op de rails te krijgen. Ze mist de aanspraak in huis, ze vindt het ongezellig om alleen te eten en de avonden duren lang, in haar eentje. Gelukkig komt haar dochter vaak langs voor een praatje, maar buurvrouw vertelde me dat ze toch heel graag haar leven weer zou delen met een man. Ze wist ook al met wie: een gepensioneerde onderwijzer van de wijkschool. Hij is weduwnaar en woont bij ons in de buurt. Een aardige man, die iedereen kent. Het toeval wil dat ik bij hem op een koor zit. En omdat we binnenkort een concert geven in het buurthuis, vroeg buurvrouw Ans of ik voor dat optreden een kaartje voor haar kon regelen. Tussen de regels door maakte ze me duidelijk wat de bedoeling is. Ze knoopte er een vriendelijk verzoek aan vast: of ik na afloop nog even bleef om het gesprek tussen haar en de onderwijzer een beetje op gang te brengen…

Ik moest erom glimlachen. Niet alleen om haar slimme plannetje, maar ook om haar aandoenlijke aanpak. En om de vanzelfsprekendheid waarmee ze me in vertrouwen nam.

Geen moment twijfelde ik of ik zou meewerken. Natuurlijk wilde ik dat. Een gelukkige buurvrouw is me alles waard. Bovendien ben ik haar wat verschuldigd omdat zij mij zo vaak een helpende hand biedt. En trouwens: het is toch maar een kleine moeite om twee mensen met een vriendelijk gesprek met elkaar in contact te brengen? Doen dus, dacht ik.

Tot ik haar dochter sprak. Ze wist van haar moeders plan en is er zwaar op tegen. Boos vertelde ze dat ze het verraad aan haar vader vindt dat haar moeder aan een andere man denkt. Van de onderwijzer moest de dochter niks weten: ze herinnerde zich nog een onterechte draai om haar oren uit de tijd dat ze bij hem in de klas zat en wist ook dat de oude meester na het overlijden van zijn vrouw al een paar vriendinnen had versleten. Kortom: niet aan beginnen.

Dus nu twijfel ik: ik gun mijn buurvrouw graag nieuw geluk en wil dat graag een duwtje geven. Maar ik wil niet doof zijn voor de raad van haar dochter. Naar wie moet ik luisteren?