De één zal denken: dat is nogal wat. De ander: geen probleem. Regenjas aan, cape over je hoofd, paraplu uitklappen en gaan. Hoe dan ook, je wilt elkaar vooral wél treffen.

Na 9 kilometer stond een vriendin. Ik had uitgerekend dat ik daar na ongeveer 50 minuten zou zijn. En ja hoor, vlak voor Strava (een hardloopapp) in mijn oor aangaf dat ik die afstand had bereikt, hoorde ik ’Miiii!’. De vriendin en haar moeder stonden op een rustige plek te joelen en te filmen. Niet te missen. De vriendin zei achteraf ’We waren helemaal gefocust, bang dat we je zouden missen.’

Rond de finish in Zaandam zouden mijn ouders staan. Tijdens de laatste kilometer keek ik veel om me heen. Pap, mam, waar dan?! Ook dacht ik: papa heeft zo’n luide stem, die hoor ik wel. En: het is zo druk, misschien lukte het niet om een parkeerplekje te vinden en zijn ze pas aan als ik gefinisht ben. Ondertussen vloog ik over de laatste meters en kwam de zoveelste bui uit de lucht. Ik hoorde en zag niks bekends, pakte mijn telefoon om Strava z.s.m. na de finish uit te zetten, hobbelde door om mijn medaille te halen en heb schuilend mijn moeder gebeld. Ze zagen me, riepen en probeerden een foto te maken. Ik heb het niet opgemerkt. Ze stonden er al een uur na mijn starttijd en toch dacht mama dat ze me gemist hadden. Het is toch wat: toekijken zorgt bij iedereen voor spanning. Volgende keer beter, want nu kon ik enkel profiteren van het dekentje op de achterbank.

Lees ook: Dam tot Damloop houdt een berg medailles over. Ruim 13.000 hardlopers niet van start