Het tweede studioalbum ’Dirt’ betekent de definitieve doorbraak voor Alice in Chains, de band die begin jaren negentig samen met Soundgarden, Nirvana en Pearl Jam de frontlinie vormt van de grungebeweging in Seattle. Voortgekomen uit de glamrock, evolueert het viertal in een groep die zich onderscheidt door loodzware, Black Sabbath-achtige riffs te combineren met de ijzersterke en supermelodieuze samenzang van frontman Layne Staley en gitarist Jerry Cantrell.

Tekstueel behandelt Alice in Chains zware thema’s als depressie, drugsverslaving, pijn en persoonlijke worsteling. Staley is op dat moment al verslaafd aan de zwaarste verdovende middelen en zingt daar open en bloot over. ’Dirt’ is in feite een aankondiging van een vroege dood. Het verbaast dan ook niemand dat het jarenlange drugsgebruik Staley, die in 1996 voor het laatst optreedt, uiteindelijk fataal wordt: in 2002 sterft hij op 34-jarige leeftijd aan een overdosis. Pas twee weken na zijn dood wordt hij in zijn woning gevonden.

Alice in Chains maakt een doorstart met een nieuwe zanger, maar de magie van ’Dirt’ is allang verdwenen. Meegalmers als ’Rooster’, ’Them bones’, ’Down in a hole’ en ’Would?’ - een eerbetoon aan Mother Love Bone-zanger Andrew Wood, die ook al ten onder ging aan de drugs - zijn grungeklassiekers geworden die zelfs na dertig jaar nog voor kippenvel zorgen.

Luister hier naar onze playlist The Classic Albums