Ik bedoel maar: waterschaarste, wie had kunnen denken dat ons landje daarmee te maken zou krijgen? Toch is dat zo, blijkens het recente rapport van tien Nederlandse waterbedrijven die waarschuwen voor een dreigend drinkwatertekort. ’In de toekomst’, maar dat zou dus gewoon al over een paar jaar kunnen zijn.

Best even schrikken, want het beeld van waterschaarste associëren we doorgaans met ’ver weg’-plekken en -landen. En met futuristische films a la ’Mad Max’ en zo. Je kent ’m vast wel: die mannetjesputter die in een desolate woestenij tegen Jan en alleman vecht.

Nu zijn actiefilms niet echt mijn ding, maar voor deze reeks maak ik graag een uitzondering. Onlangs heb ik op Netflix het vierde deel gekeken: ’Mad Max: Fury road’. Zonder Mel Gibson, maar met Charlize Theron, en dat was een heel fijne bonus. Ook dit verhaal draait weer om onze held (die van achteren Rockatansky blijkt te heten). Ditmaal schiet hij een stel supermodelvrouwen te hulp die onder aanvoering van Imperator Furiosa, een dorre vlakte invluchten om te ontkomen aan de bullebak die hen als zijn echtgenotes beschouwt. Deze Immortan Joe kan vrijelijk beschikken over de lichamen van de vluchtende vrouwen, maar heeft ook zeggenschap over het water in het uitgestrekte gebied waarin zij leven. Daar komt natuurlijk niets goeds van. Uiteindelijk loopt het toch met een sisser af en gaat Mad Max weer een nieuw avontuur tegemoet.

Geen uitzonderlijk verhaal, ook al maken de coole kostuums, de special effects en het knappe acteerwerk (met name van Theron) veel goed. Bovenal wordt getoond hoe afschrikwekkend een wereld zonder water zal zijn en hoe rampzalig het effect daarvan op onze (mede)menselijkheid. Dat maakt ’Mad Max: Fury road’ een film die tot nadenken stemt, ook al zijn veel scènes bepaald cru. Onder de explosies, het vuur en het soms tekenfilmachtige geweld ligt echter een boodschap. En die ráákt. Zeker met, zoals dat heet, de kennis van nu.