Wel gek, dat je tijdens zo’n proces je even helemaal van de wereld moet afsluiten, om er juist iets over te kunnen zeggen. Ik leefde vanuit een koffer, wisselde drie kledingsetjes af, die met de dag dieper doordrongen raakten van het zweet. Ik sprak en zag niemand anders dan mijn medeacteurs en het artistieke team, keek geen televisie.

Nog maar acht weken geleden stelden we ons aan elkaar voor, legden we uit hoe onze namen uitgesproken moesten worden, en nu, terwijl we dagen van twaalf uur maken, vangen we elkaar achter de schermen ook op bij leed. Sterfgevallen in de familie, spannende medische onderzoeken, relatieperikelen, een zieke partner thuis waar je er niet voor kunt zijn, dat gaat allemaal door, al zag het publiek daar afgelopen zaterdag niets van, zij zagen vijf acteurs die iets bijzonders probeerden te maken.

Het hotelleven creëert bij mij een soort jetlag, in de ochtenden gaan we van gebakken eitjes naar gebakken eitjes, en alle avonden strompelen we oververmoeid na het spelen naar een lekker schoongemaakte kamer. Na zoveel dagen van huis die allemaal op elkaar lijken, kom ik in een soort Groundhog Day terecht. En ook; het gemis van mijn eigen huis. De confrontatie met mijn gekke gewoontes, dat ik liever met warme noedels ontbijt dan met American pancakes, en beter slaap in een juist niet strak opgemaakt bed.

Plompverloren besef ik dat ik vanavond rechtstreeks vanuit het hotel moet aansluiten bij een talkshow om over deze voorstelling te praten. Dan maar met een bezwete outfit aanschuiven aan tafel. Als ze me maar niet gaan vragen over zaken die de wereld hebben opgeschud de aflopen weken; de orka die aangespoeld is bij Cadzand, Poetin die weer aan het bombarderen is geslagen, Amalia die uit Amsterdam is gehaald omdat haar veiligheid niet gewaarborgd kan worden, de opnieuw losgebarsten vogelgriep. De wereld komt krankzinnig over als je er even afstand van hebt genomen.

Gelukkig praat ik vanavond over zaken waar ik me met hart en ziel op gestort heb. Het Oost-Aziatische Nederlanderschap. Hoe mens te zijn, in een wereld waar je met je Aziatische achtergrond telkens wordt gezien als anders. Waar vinden we verzoening met onze roots als banaan (geel van buiten en wit van binnen) en hoe kunnen we de (migratie)verhalen van onze ouders omarmen? En dan hop naar huis om de boel in de was te gooien, gelukkig is de geurtelevisie er nooit doorheen gekomen.