Stefanie kreeg een uitnodiging voor een reünie van het bedrijf waar ze vroeger werkte. Ze kijkt er naar uit om ex-collega’s te spreken, maar proeft ook meteen de oude stekeligheden als ze aan sommige namen denkt. Daarom aarzelt ze: gaan of niet?

Stefanie (53): „Vanaf mijn schooltijd tot mijn veertigste werkte ik bij een bedrijf in de buurt. Toen ik daar begon, was ik nog een schuchter type: vers van de schoolbanken was alles nieuw en spannend voor me. Ik genoot van de contacten met de buitenlandse vestigingen, ik vond het geweldig dat ik mijn talenkennis in de praktijk kon brengen en luisterde graag naar alle verhalen van de werkvloer. Hoewel ik jong was, kreeg ik al snel veel vrijheid en verantwoordelijkheid. Nog altijd denk ik met plezier terug aan die tijd, vooral aan de collega’s van wie ik veel kon leren.

Maar je had er ook minder leuke types bij. Zo had je A., die zich meestal op vrijdagmiddag ziek meldde, zodat ik als jongste bediende haar weekenddienst moest overnemen. Ook was er C., die nooit zin had om te werken, maar alleen kwam voor het salaris en die mij als jongste van de ploeg de schuld gaf als het werk niet af was. En meneer W., die altijd veel belangstelling had voor jonge vrouwelijke collega’s, vooral de nieuwkomers die nog niet de moed hadden om hem de grote mond te geven die hij verdiende. Het ergste was K., die altijd te laat kwam en dan uitgebreid met haar familie begon te bellen en mij voor het werk liet opdraaien. Daarnaast betaalde ze nooit mee aan presentjes voor zieken of jarigen. Maar als haar eigen verjaardag naderde, kreeg iedereen te horen dat het bijna zo ver was en wat er op haar wensenlijst stond.

Vorige week ontving ik de uitnodiging voor de reünie. Wie komt, moet vijftig euro overmaken voor een drankje en een hapje. Kort daarna kwam ik K. tegen in een supermarkt. Ze zei dat ze in de organisatie van het feestje zat en vroeg of ik kwam en of ik snel het geld wilde overmaken, omdat de zaalhuur betaald moest worden. Daarnaast vroeg ze of ik misschien wat eerder wilde komen, om de stoelen klaar te zetten en bij de deur de naamkaartjes uit te delen. Geen probleem als een harde werker het had gevraagd, maar toen zij erover begon, kreeg ik meteen de kriebels. Net als toen voelde ik me in een hoek gedrukt, omdat zij me weer voor haar karretje probeerde te spannen.

Daarom liet ik in het midden of ik zou komen. Ik verzon een verhaal over een afspraak die avond, die ik misschien niet kon verzetten. Maar eerlijk gezegd aarzel ik of ik er die avond nog wel bij wil zijn. Aan de ene kant kijk ik ernaar uit mijn oude hardwerkende collega’s weer te spreken, maar ik heb geen behoefte om naast de klaplopers van toen te zitten. Helemaal niet nu de grootste luiaard uit die tijd me voor het feestje begonnen is alweer staat te commanderen.

Zal ik naar de reünie gaan of lekker thuisblijven?”