Of je nu vindt dat Piet per se zwart moet zijn of niet, na de introductie van de roetveegpiet kunnen we genoeglijk constateren dat de vegen voor de kinderen dus prima zijn. Ze malen geenszins om het vervagen van zwart. In Alkmaar waren zelfs de haren los, maar het mocht de pret geenszins drukken. De kinderen waren uitzinnig, iedereen had het naar zijn zin. We kunnen gerust concluderen: voor de kinderen is het feest met elke streep uit de schminkdoos even groot. Zwart of niet.

Als we deze oeverloze discussie dus nu eens niet afpellen volgens de lijnen van welles nietes, dan kunnen we constateren – gelukkig – dat het de kinderen een geslaagde intocht van Sinterklaas achter de rug hebben. Daar hebben de voor- en tegenstanders - gelukkig - geen discussie over: het moet een blij kinderfeest blijven.

Het enige waarover de kinderen zich zorgen maakten, was de pakjesboot. De ‘Taai Tanic’ was op het Sinterklaasjournaal gezonken en daarvan was menig kind zo in de war geraakt dat ze zich oprecht zorgen maakte om het lot van de Pieten. En dat hoort er ook een beetje bij: kinderen moeten een beetje ontzag hebben voor de Sint en zijn knechten. Hij kan ze immers meenemen in de zak naar Spanje als ze niet zoet genoeg zijn.

De ’discussie’ neem een vorm aan die lijkt op: omdat ‘het door anderen wordt opgelegd, blijf ik bij zwart’. Omdat we ‘zelf’ uitmaken hoe zwart de piet is. Dat een zwarte piet niet als racisme wordt gevoeld, hoeven we ook niet naar andere te luisteren die het tegendeel beweren. Moeten voor- en tegenstanders elkaar elk jaar blijven opjagen rond de intocht? Of zouden ze net als in grote delen van het land rustig met elkaar kunnen praten en een goeie oplossing vinden? Dit moet toch het laatste jaar kunnen zijn waar pro en anti elkaar het leven zuur maken.